– Βγήκα που λες, παιδί μου, από την πόρτα του σπιθιού να πάω στη βρύση να γεμίσω, ξεκίνησε να μου περιγράφει κάποτε μία γιαγιά. Τα μάτια της χαμογέλασαν σαν έσυρε την αθιβολή από τα παλιά. Συνέχισε ζωηρά:
– Είχα τότεσας μιαν αίγα, μικιή, απού μου ‘κλούθιε όπου θελα πάω. Κείνηνα την εποχή, είχαμε και αγρονόμους, να μασε κάμουν παρατήρηση άμα πατούσαμε κάποιον κανόνα. Εβγήκα λοιπόν από το σπίτι κι εκλούθιε μου η αίγα. Δεν επρόλαβα να κάμω δυο ζάλα, με παντίχνει ο αγρονόμος και κάνει μου τη μ-παρατήρηση:
– Δεν την έχεις μουστρουχώσει!
– Μα γιάιντα να το κάμω;, ερώτηξα κι εγώ μικιό κορίτσι, είπε η γιαγιά. Σάμε τη βρύση πάω, δεν περνούμε από σώχωρα, επροσπάθησα δα να δικαιολογηθώ, είπε και συνέχισε μιμούμενη τον αυστηρό άντρα:
– Ναι, μα ετσά το λέει ο νόμος, ετσά το λέω κι εγώ!
Τον έκανα εικόνα να κηρύττει όρθιος την τάξη και την ηθική απέναντι στο τότε μικρό κορίτσι.
– Ντα βυζαστάρι είν’ ακόμης, του απάντησε, τάξε δε θα φάει τα κηπευτικά τω χωριανώ. Και έσπευσε να μου εξηγήσει η ηλικιωμένη γυναίκα τον κανόνα της εποχής της πως τα ζώα εντός οικισμού έπρεπε να φορούν ειδικά φίμωτρα κατά τη μετακίνηση για να μην προκαλούν ζημιές στους γείτονες.
Ολοκλήρωσε την ιστορία της με τη σκληρή φωνή του αγρονόμου:
– Γιάααγειρε να τση βάλεις τη μουστρουχίνα για θα τη βάλω εγώ σ’ εσένα απού αντιμιλείς!
Σκάσαμε στα γέλια και συνεχίσαμε τις αναμνήσεις από τα μικράτα της.
Τα θυμήθηκα τούτα όταν έτυχε να δω το αγροτικό αυτό αντικείμενο στο λαογραφικό μουσείο Σπηλίου του Ρεθύμνου. Λέω πως πολύ ταιριάζει ν’ αποχαιρετήσω το 2020 με μια τέτοια ανάρτηση.
Εύχομαι καλή χρονιά με Υγεία, να είναι μία χρονιά δίχως μουστρουχίνες! 
Και επειδή στο ραδιόφωνο μοιραζόμαστε βιώματα και ιστορίες, θα ήθελα να γράψετε στα σχόλια αν έχετε προλάβει τη μουστρουχίνα, αν έχουν κάποια άλλη ονομασία στο δικό σας χωριό.
Ή αν έχετε φωτογραφία, ακόμα καλύτερα!
#ΑφτάρμιστάΜας με τη Μαρία-Στέλλα Ζεάκη
*Δημοσίευση στη σελίδα (facebook): Αφτάρμιστά μας – Εκπομπή Λαογραφίας