Σαν σήμερα πέρυσι με κάλεσαν στο Ηράκλειο για ένα εργαστήρι σε παιδιά δημοτικού με θέμα “Παιδική Ηγεσία και Επιχειρηματικότητα”.
Να τους μιλήσω για τη δυναμική της επικοινωνίας και του brand storytelling. Πώς λέμε την ιστορία της επιχείρησής μας και πώς χτίζουμε τη φήμη της (στρατηγικά και τίμια) στον κόσμο.
Να ενθαρρύνουμε την επόμενη γενιά να κυνηγήσει τα όνειρά της.
Κάποια στιγμή λοιπόν αναφέραμε τη νευραλγική θέση του υπεύθυνου Επικοινωνίας σε έναν οργανισμό.
Πετάχτηκε ένας μικρός:
– Τί θα πει νευραλγικός, κυρία;
Κοντοστάθηκα.
Ενήλικες συνήθως εκπαιδεύω και συμβουλεύω, αλλά λατρεύω όταν τα μικρά παιδιά κατακτούν δύσκολες λέξεις ανεβαίνοντας σκαλοπατάκια στον γνωσιακό κόσμο των μεγάλων.
Χαμογέλασα και τα μάτια μου γύρισαν ένα-ένα τα βλέμματα από τους λιλιπούτειους επιχειρηματίες που με κοιτούσαν με απορία.
Σιωπή στην αίθουσα.
Έδειξα τον αγκώνα μου:
– Ποιος έχει χτυπήσει τον αγκώνα του;
Αμέσως άρχισαν φωνές να μου περιγράφουν ατυχήματα αγκώνων σε γωνίες επίπλων που παρέλυσαν το νευρικό σύστημα για λίγα λεπτά.
Έπεσε νόημα να ησυχάσουν.
– Και για πείτε μου εδά, από ποιες λέξεις βγαίνει η λέξη νευραλγικός.
Σιωπή πάλι στην αίθουσα.
Είπαμε για το νεύρο και το άλγος, που θα πει πόνος. Και ότι όταν μια θέση είναι νευραλγική σημαίνει ότι είναι τόσο σημαντική που αν κάτι πάει στραβά
-όπως εμείς χτυπήσαμε στο νεύρο του αγκώνα και δεν μπορούσαμε να κουνήσουμε από τον πόνο-
έτσι και η επιχείρηση μπορεί να παραλύσει.
Γούρλωσαν τα μάτια τους.
(Κάπου εκεί ξεμυαλίστηκαν και πήγαν να μου το γυρίσουν σε scrabble, αλλά τους επανέφερα.)
Οι λέξεις είναι μαγικές.
Τόσο, που με αυτές μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο.