Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια. Το μισό facebook να γεμίζει λουλούδια και ευχές για τις γυναίκες, το άλλο μισό να κατηγορεί τους πρώτους ότι δε δίνουν την πρέπουσα σημασία στην ιστορική αξία της 8ης Μαρτίου του 1857.
Εγώ δε θα σχολιάσω, παρά μόνο θα κοιτάξω τη δική μου καμπούρα, όπως έλεγαν οι παλιοί.
Όσα χρόνια περπατώ στην Κρήτη και περνάω από χωριά, συζητώ με γυναίκες.
Και καταγράφω.
Τη γυναίκα που σπέρνει με υπομονή, που θερίζει.
Τη γυναίκα που αρμέγει.
Τη γυναίκα που ζυμώνει, που μαζεύει χόρτα, που στένει τσικάλι.
Τη γυναίκα ως νύφη. Τη γυναίκα ως νύφη σε ξένο τόπο.
Τη γυναίκα που νανουρίζει τον πρώτο ύπνο και μοιρολογεί τον τελευταίο.
Τη γυναίκα που υφαίνει, τη γυναίκα που κεντά ξόμπλια να νοστιμίσει την καθημερινότητα.
Τη γυναίκα που πλέκει.
Που τελικά πλέκει τη ζωή. Τη δική της, του άντρα της, των παιδιών της, της δικολογιάς της.
Τη γυναίκα που ορμηνεύει.
Εγώ αυτές τις γυναίκες θαυμάζω.
Από αυτές εμπνέομαι.
Και αυτές πρώτα απ’ όλα τιμώ.
Να παλέψουμε. Αλλά τις υπόλοιπες 364 μέρες.
Σήμερα θέλω να πάω στο χωριό, στον Σύλλογο Γυναικών Μελάμπων, να γιορτάσω μαζί τους αυτή τη μέρα. Δε θα κάνουμε ιστορική ημερίδα για το πώς καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας.
Θα φάμε, θα πιούμε, θα γελάσουμε.
Γιατί έτσι θέλουμε να τιμήσουμε τη Γυναίκα.
Αυτό δεν έχει σημασία;
(Η τέχνη του πλεξίματος είναι σαν τη Μαγεία. Μεταδίδεται τελετουργικά από γενιά σε γενιά και έχει έναν συνθηματικό κώδικα επικοινωνίας. Εγώ έμαθα στην εφηβεία, από τη μητέρα μου και τη νονά της. Εδώ, έχω βρει τη γειτόνισσά μου στις Μέλαμπες, γιαγιά Βαγγελιά, για μετ-εκπαίδευση σ’ έναν τύπο πλέξης που φέρει την ονομασία Απάνω Μίτο. Ίσως γράψω κάποτε για τούτη τη μυσταγωγία μεταξύ των γυναικών. Διαγενεακή. Διαχρονική.)