Στις 3 Ιουνίου λέει το ημερολόγιο εκτός από τα γενέθλια της Ζεάκη είναι και η παγκόσμια ημέρα ποδηλάτου. 
Και σκέφτομαι ότι η ζωή μοιάζει λιγάκι με το ποδήλατο:
1. Στην αρχή φοβάσαι να προχωρήσεις μόνος σου δίχως βοήθεια – είτε αυτή είναι των γονιών, των αδερφών, των φίλων, του άντρα που αγαπάς. Πρέπει να μάθεις να ξεκινάς μόνος.
Είναι τρομακτικό. Μα πρέπει.
Όπως και στη ζωή.
2. Πρέπει να μάθεις να κρατάς ισορροπία. Έτσι και στη ζωή: ισορροπίες ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα, σε πρέπει και θέλω, σε υποχρεώσεις και δικαιώματα, σε εργασία και ξεκούραση.
3. Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις νέα μονοπάτια με το ποδήλατο. Μα είναι ακόμη πιο ωραίο όταν τα ανακαλύπτεις παρέα με φίλους. Βρείτε φίλους και κρατήστε τους. Οι φίλοι νοστιμίζουν την ποδηλατάδα.
Όπως και τη ζωή!
4. Το ποδήλατο σε κάνει να νιώθεις παιδί. Και είναι τόσο όμορφο να κρατάμε ευτυχισμένο το παιδί μέσα μας όσο μεγαλώνουμε.
5. Και το πιο σημαντικό:
Θα υπάρξουν στραβοτιμονιές και ατυχήματα.
Θα πέσουμε, θα χτυπήσουμε, θα πονέσουμε, θα ντραπούμε, θα κλάψουμε και λίγο. Τελικά κακό δεν κάνει. Σημασία έχει να σκουπίσουμε τα χέρια μας, να σκουπίσουμε τα μούτρα μας και να σηκωθούμε. Για να πιάσουμε το τιμόνι.
Και να συνεχίσουμε.
Η φωτογραφία είναι από την Καζαμπλάνκα, κάποτε. Δεν ήταν κάποιο σπουδαίο στιγμιότυπο, αλλά μία απλή στιγμή μέσα στον χρόνο που τρέχει διπλά σ’ ένα ταξίδι:
ποδηλάτης σε κεντρικό δρόμο της αραβικής πόλης με τον ήλιο της δύσης στον ορίζοντα να ετοιμάζεται να βουτήξει κάπου στον Ατλαντικό ωκεανό.