Κάπου στην Αφρική.
Σε μια καλύβα που πάσχιζε να μοιάζει με τουριστικό κιόσκι, ο Μπασίρ πουλούσε μαντήλια και σκονισμένα κοσμήματα. Σέρβιρε τσάι με δυόσμο σε μικρά γυάλινα ποτήρια πάνω σ’ έναν χάλκινο δίσκο.
Αφού παζαρέψαμε την τιμή, αγόρασα ένα μαντήλι και ένα ζευγάρι παλιά σκουλαρίκια με μεγάλες τυρκουάζ πέτρες.
“Αλάιν ασαΐγιατου”, ψιθύρισα στα αραβικά διαλέγοντας τα σκουλαρίκια και ο Μπασίρ χαμογέλασε με τα κατάλευκα δόντια του. Η γαλάζια πέτρα για το κακό μάτι είναι κοινή πίστη όλων των λαών.
Του ζήτησα να μου δέσει τον κεφαλόδεσμο με τον παραδοσιακό τρόπο της φυλής του.
– Μιν άιν, τον ρώτησα από πού είναι, όσο έδενε το γαλάζιο μαντήλι γύρω από το κεφάλι μου.
– Τουαρέγκ, απάντησε με περηφάνεια για τη βερβέρικη νομαδική καταγωγή του, σφίγγοντας τον τελευταίο κόμπο.
– Μιν αλ Ιουνάν, συμπλήρωσα κι εγώ με χαμόγελο για την Ελλάδα.
– Same people, είπε στα Αγγλικά αυτή τη φορά ο Μπασίρ. Good people!, με ένα θαυμαστικό να περικλείει την αγάπη για την εγγύτητα.
Όχι μόνο τη γεωγραφική.
Να’σαι καλά, Μπασίρ. Σαλάμ!