Ήμουν 16 χρονών όταν γνώρισα τον Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα, τους άντρες που κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη το ’41. Αυτό που θυμάμαι έντονα από τη θεατρική παράσταση που κάναμε τότε για να τους τιμήσουμε, με σκηνοθέτη τον Dimitris Mikios, ήταν το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μια ευρηματική κατακλείδα με τον Alexandros Zeakis να ρίχνει ένα μαύρο πανί και να φανερώνει την ελληνική σημαία.
Το βλέμμα μου δεν ήταν καρφωμένο στο κοινό που αναφώνησε από συγκίνηση, αλλά στο πρόσωπο του Γλέζου.
Τη στιγμή της φανέρωσης τα μάτια του σπίθισαν. Ξανά. Και ήταν τούτη η σπίθα για μια στιγμή που συντόνισε τις καρδιές μας στον ίδιο χτύπο.
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου μπορεί και για τρεις ώρες μόνο. Μα τούτες είναι αρκετές μαζί με μια σφιχτή χειραψία να καθορίσουν κομμάτια του είναι σου.
98 ετών.
Λέω πως άχτι θα τον είχε ο Θάνατος τον Γλέζο.
Όταν παλεύεις με μεγάλες ιδέες, παλεύεις με τον κίνδυνο.
Γι’ αυτό κι ο κίνδυνος πάει κουρμπάνια του Θανάτου τους πλια αντριωμένους.
Μα περνούσαν οι χρόνοι και οι καιροί κι η καρδιά του Γλέζου αντί να γερνά, χτυπούσε όλο και πιο βροντερά. Κι έλεγες πως το αίμα του έβραζε σα φοιτητή.
Κόντευε ν’ αγγίξει αιώνα.
Γιατί όταν έχεις μάθει να παλεύεις για τις μεγάλες ιδέες, έχεις μάθει να εναντιώνεσαι σε κάθε κατεστημένο.
Και ποιο απόρθητο κατεστημένο από τον Χρόνο;
Για σκέψου, εκατό χρόνους να χτυπά η καρδιά σου, εκατό χρόνους Ιστορίας να σηκώνει ο μπέτης σου.
Ε δεν τ’ άρεσε του Θανάτου αυτό.
Και τούτη την άνοιξη που έχει σφαλίσει τους λαούς στα σπίτια, ξεσπάθωσε και είπε “ήρθε η ώρα”.
Τώρα, που δε θα μπορεί να σιμώσει άθρωπος να αποχαιρετήσει τον Γλέζο στην τελευταία του διαδρομή.
Και λένε πως αν δε σ’ έχουν θωρώντας οι άνθρωποι στην τελευταία σου στρατιά επί γης, γρήγορα σε λησμονούν.
Για να κάνει απόσβεση ο Χρόνος.
Μα δεν κατέχει ο Θάνατος ότι πολλώ τα χέρια έσφιξε ο Γλέζος σα και το δικό μου, στον αιώνα του.
Και αυτά τα χέρια είναι που θα σφίξουν κι άλλα.
Και τους επόμενους που βράζει το αίμα τους, και τους μεθεπόμενους.
Έτσι φυτεύεις τις ρωγμές στ’ απόρθητα.
Αιώνια νέος. Αιώνια αγωνιστής.
Καλοστρατιά σου, Μανώλη Γλέζο.
Σε ευχαριστώ.