Το μικρό αγόρι (παρ)ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του ξάπλωσε το ζώο στο χώμα. Εκείνο, εξοικειωμένο στο ανθρώπινο χέρι περίμενε με υπομονή τις επόμενες κινήσεις. Και τα δυο μαζί, περίμεναν τον πατέρα να αναλάβει.
Οι δύο ενήλικοι άντρες με τα ψαλίδια στο χέρι έκοβαν σβέλτα και ρυθμικά το πυκνό μαλλί κι απόης τελείωναν έσπρωχναν πίσω τρυφερά το ζώο που ανάλαφρα πια έτρεχε να σμίξει το κοπάδι.
Παραδίπλα ο άλλος γιος άρπαζε το επόμενο. Το αναποδογύριζε με ευκολία κι αφού το ψέκαζε με φάρμακο σε επίμαχα σημεία, άρχιζε να το κουρεύει. Τα εφηβικά του χέρια βυθίζονταν στο πλούσιο λευκό μαλλί και κατηύθυναν τις ψαλιδιές με αξιοζήλευτη μαεστρία.
Τα παιδιά τριγύρω μάζευαν τα μαλλιά στα τσουβάλια.
Μιλήσαμε για τις ράτσες, τα μαλλιά, τις μετακινήσεις των κοπαδιών, τις παλιές πρακτικές, τις λαϊκές αντιλήψεις.
Είπαμε πολλά και θα καθόμασταν να πούμε κι άλλα, όμως έπρεπε να φύγουμε για το Θραψανό για την επόμενη καταγραφή.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τις οικογένειες Μαρκογιαννάκη και Αποστολάκη που μας φιλοξένησαν και μας οδήγησαν σε βιαννίτικη κορφή 1.450 μέτρων για να καταγράψουμε εικόνες και πληροφορίες από την κουρά και τον κτηνοτροφικό βίο.
Επιστρέφουμε στην πόλη και σηκώνουμε μανίκια για τα επόμενα!