Βλέπω τούτη τη φωτογραφία στο διαδίκτυο και το μυαλό μου τρέχει σε μία αλλόκοτη σκέψη. Αλλόκοτη γιατί ενώ η φωτογραφία αποτυπώνει μία τραγική συνθήκη, εμένα ο νους μου πλέκει συνειρμούς και στένεται σ’ ένα σημείο της εικόνας.
Στη μικρή δαντέλα.
Τη λευκή αυτή λεπτεπίλεπτη γιρλάντα που διακοσμεί το τελείωμα στο ύφασμα. Συνήθως την πλέκουμε σε σεντόνια, μαξιλάρια, τραπεζομάντηλα. Έχει την πρακτική χρήση να στερεώνει καλύτερα το γαζί να μην ξεφτίζει το ύφασμα στο φινίρισμα, αλλά παράλληλα και την αισθητική αξία να διακοσμεί με διακριτική πινελιά τη λαϊκή τέχνη από τα γυναικεία χέρια.
Η συγκεκριμένη δαντέλα στη φωτογραφία φαίνεται καθαρά πως είναι χειροποίητη, πλεγμένη με βελονάκι. Μία σειρά από μικρές αχιβάδες, ενωμένες με αυτό που λέμε “βουβό” γαϊτανάκι. Πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον η βουβή βελονιά. Εύκολη, βουτά κατευθείαν και ενώνει δίχως να δίνει ύψος. Ο σκοπός είναι να μη δώσει ύψος στο πλεκτό. Και στην περίπτωση της συγκεκριμένης δαντελίτσας, να δώσει μία ανεπαίσθητη γοητεία σχεδόν αόρατη. Βουβό γαϊτανάκι, το λένε και τυφλή βελονιά.
Θυμούμαι πλεμμένες δαντέλες που ‘χουμε καμωμένες με γυναίκες σε πολύωρες βεγγέρες. Η ανάγκη της γυναίκας να νοστιμίζει την καθημερινότητα είναι ίδια, σε κάθε γενιά, σε κάθε γωνιά της γης.
Διαβάζω το άρθρο που συνοδεύει τη φωτογραφία και μιλάει για τη χθεσινή κατάληψη της Καμπούλ, πρωτεύουσας του Αφγανιστάν, από τους Ταλιμπάν. Για το πόσες Αφγανές γυναίκες ξαφνικά αναγκάστηκαν να κρύψουν τα πτυχία τους από τους ακραίους ισλαμιστές που εισέβαλαν απότομα στη ζωή τους. Αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές και τις ελεύθερες βόλτες.
Να μείνουν κλεισμένες στα σπίτια, να μην έχουν λόγο.
Αναγκάστηκαν να βάλουν πάλι μπούρκα.
Να σκοτεινιάσει το πρόσωπο, να σκοτεινιάσει το μέλλον.
Και να γίνουν για άλλη μια φορά αυτό που λέμε στις ανθρωπιστικές επιστήμες “βουβά υποκείμενα”.
Παρατηρώντας τη γυναίκα της φωτογραφίας οι συνειρμοί συνεχίζουν αλλόκοτα και (μ)πλέκουν με τα χρώματα. Χθες, 15αυγουστο όσο γιορτάζαμε την Παναγιά στα χωριά και τα νησιά, εκεί που το μπλε τ’ ουρανού με το λευκό της ασβεστωμένης εκκλησιάς τύλιγαν τις οικογενειακές μας στιγμές, τις ίδιες ώρες γινόταν πέρα μακριά το κακό.
Στην πρωτεύουσα της βασανισμένης χώρας.
Δεν ξέρουμε τί ξημερώνει για τον απλό λαό του Αφγανιστάν με την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν.
Δεν μπορώ να φανταστώ τί Γολγοθάς ξημερώνει για τις ανυπεράσπιστες γυναίκες.
Και πώς θα σωπάσουν, βουβά να καταπνίξουν τις επίκτητες ελευθερίες.
Να μην υψώσουν ανάστημα.
Βλέπω τη φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και το βλέμμα μου στέκεται εκεί, στη μικρή δαντέλα.
Λευκή με βουβή βελονιά, να προσπαθεί να στολίσει την ασήκωτη σκοτεινιά της μπούρκας.