Αν αξίζουν κάποιες φάρσες την Πρωταπριλιά, αυτές είναι οι σχολικές.
Οι σχολικές φάρσες είναι παράδοση.
Θυμήθηκα όταν ήμουν στην Τετάρτη Δημοτικού, η πρωταπριλιά έπεσε μεν καθημερινή αλλά μας είχε βρει απροετοίμαστους. Έτσι, είχαμε μόνο δέκα λεπτά στη διάθεσή μας μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να μπούμε στην τάξη.
Μαζευτήκαμε όλο το τμήμα σε μια γωνιά και ρίχναμε (τις συνηθισμένες) ιδέες: οδοντόκρεμα στη θέση της κιμωλίας, καρέκλες με πλάτη στον πίνακα ή ανταλλαγή τμημάτων όπου οι μαθητές δύο τμημάτων άλλαζαν αίθουσες. Οι έχοντες μεγαλύτερα αδέρφια απορρίψαμε την τελευταία φάρσα γιατί ξέραμε πώς θα κατέληγε. Θα αλλάζαμε αίθουσα με το διπλανό τμήμα, θα έμπαινε ο ξένος δάσκαλος, θα φωνάζαμε “πρωταπριλιάαα”, θα ‘σκαγε εκείνος στα γέλια, θα σκάγαμε κι εμείς, ελπίζοντας ότι θα χάναμε και μάθημα όση ώρα “επαναπατριζόμασταν” πίσω στις αίθουσές μας οι δυο πληθυσμοί. Τελικά όμως, θα άλλαζαν μεταξύ τους μόνο οι 2 δάσκαλοι και θα μέναμε εμείς σε ξένα θρανία, με ξένες τσάντες και ξινό το γέλιο.
Τότε λοιπόν, ο Γιώργος πέταξε την ιδέα να εμφανιστούμε χωρίς τσάντες γιατί ακούσαμε, λέει, τον διευθυντή την προηγουμένη πως θα πάμε εκδρομή εκείνη τη μέρα.
Ακόμη αναρωτιέμαι πώς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα συμφωνήσαμε 25 παιδιά. Ομόφωνα. Αυτομάτως 25 σχολικά σακίδια στοιβάχτηκαν κάτω από τη μαρμάρινη σκάλα του κτηρίου. (Σε κάτι τέτοια, η παιδική αλληλοκάλυψη είναι εντυπωσιακή και μάλιστα τέτοια, που εγγυάται τη μετέπειτα σιωπή όλων των ενόχων.)
Καθίσαμε στα θρανία και μόλις μπήκε στην τάξη η κα Αλεξάνδρα, η δασκάλα μας, αρχίσαμε να τη βομβαρδίζουμε με τα γιατί ακυρώθηκε η εκδρομή και τί θα κάνουμε τώρα, εμείς δεν έχουμε φέρει βιβλία, κλπ. Στην αρχή η γυναίκα δε μας πίστευε, αλλά λίγο οι τσάντες που έλειπαν όλες, λίγο οι μαθητές που διαμαρτυρόμασταν όλοι, στο τέλος πείστηκε όταν και οι πιο …συνεπείς υποστηρίζαμε με σθένος πως θα πηγαίναμε εκδρομή εκείνη την ημέρα.
“Δεν πειράζει”, μάς είπε και γύρισε προς το γραφείο της. Εμείς κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με ένα σαρδόνιο χαμόγελο αφού πέτυχε η συνωμοσία του αιώνα. Κανείς μας δεν είχε προσέξει τί κρατούσε στα χέρια της η κα Αλεξάνδρα από τη στιγμή που μπήκε στην τάξη.
“Δεν πειράζει”, επανέλαβε και γύρισε προς το μέρος μας. “Δε θα τα χρειαστείτε, γιατί έτσι κι αλλιώς σήμερα, θα σάς έβαζα απροειδοποίητο τεστ”, είπε και τόνισε την τελευταία λέξη.
Μας έπεσαν τα σαγόνια.
Τότε πήραμε χαμπάρι τις κόλλες που κρατούσε αγκαλιά.
“Μα κυρία, δεν έχουμε μολύβια”, ψέλλισε ξεψυχισμένα μια φωνή, κάπου, μες στην παγωμένη τάξη.
“Δεν πειράζει, έχω εγώ”, απάντησε και άρχισε να μας μοιράζει τα τεστ.
Πρέπει να πέρασαν κάμποσα δευτερόλεπτα -απολαυστικά για τη δασκάλα μας- προτού μάς ξεφανερώσει τις λευκές κόλλες και μας πει τη δική της “πρωταπριλιάαα”.
Μουδιασμένο γέλιο, ανακουφίσματα και ανασαλέματα στα σχολικά καθίσματα.
Γυρνάνε όλοι επιτόπου στον Γιώργο και του λένε: “Πήγαινε να φέρεις γρήγορα τις τσάντες να κάνουμε μάθημα, γιατί αυτή θα μας βάλει στ’ αλήθεια το τεστ”.
Οι σχολικές φάρσες μάλλον πως είναι παράδοση ΚΑΙ για τους εκπαιδευτικούς.
Καλό μήνα!