Μας στοίχισε το φευγιό σου, ρε Μαχαιρίτσα.
Σήμερα το πρωί έφτασα στην Αθήνα, μπήκα στο πατρικό μου και η πρώτη είδηση που έμαθα ήταν το φευγιό σου.
Στο παλιό μου δωμάτιο, ξάπλωσα στο κρεβάτι με τα χέρια πίσω από το κεφάλι και χάζευα τον τοίχο, όπως παλιά. Γεμάτος στιχάκια, μαντινάδες και ποιήματα με μολύβι.
Έλεγα πως άμα πάρω γάτο ποτέ, θα τον βγάλω Τούρκο, να φταίει το τραγούδι σου. Τί πιο ερωτικό από έναν άντρα που ζηλεύει τον γάτο της κοπέλας του σαν τρίβεται στη γάμπα της.
Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο δωμάτιο. Σε ένα ράφι, ένα αδειανό μπουκάλι με αφιερώσεις γραμμένες με μαρκαδόρο στο γυαλί, μού θύμισε κάποιο ξενύχτι με φίλους. Εσύ να φωνάζεις δυνατά #ΠόσοΣεΘέλω , να τολμήσουμε να το πούμε κι εμείς εκεί που έπρεπε.
Πάνω από το κρεβάτι μου, γραμμένα από τα φοιτητικά μου χρόνια τα λόγια σου στον τοίχο: “Εκεί στον Νότο, εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας το λόττο”. Ανατρίχιαζα κάθε φορά που το άκουγα εκείνες τις εποχές. Αγάπησα βλέπεις, άντρα από τον νότο. Πέρασαν τα χρόνια, κατέβηκα τελικά στην Κρήτη αλλά ο έρωτας μού γύρισε την πλάτη και δεν εξαργύρωσα ποτέ το λόττο.
Ας είναι. Σε βάζω στο youtube και θαρρώ πως μαζί μου τραγουδάς κι εσύ: “Δεν ‘πα να είσαι ψέμα, εγώ σε λέω αγάπη”.
Γιατί “έτσι κι αλλιώς, εγώ να ξέρεις, θα ‘μαι πάντα ο άνθρωπός σου”.
Το βράδυ λέω να περπατήσω στην πόλη μου, κι αν με βρει καμιά ανάμνηση και με πονέσει, πάλι σε εσένα θα ανατρέξω, να μου πεις:
“Μα όσο κι αν μας πληγώνει
ο δρόμος που τελειώνει
μας φέρνει σε άλλη διαδρομή”.
Πάντα μάς ανακούφιζες από μικρούς Τιτανικούς και Κίτρινα Βράδια.
Και πάντα μάς ταξίδευες με την κιθάρα σου. Από το Διδυμότειχο μέχρι τη Βαβυλώνα, να τραγουδάς για αξίες και αξιοπρέπεια, αφού “όλοι οι αμαρτωλοί, όλοι είναι απ’ το ίδιο χαρμάνι”.
Η κόρη σου, λέει, σε βρήκε. Στο σπίτι σου, από καρδιά.
Από ψηλά τώρα θα της τραγουδάς “τερατάκι της τσέπης, καθρεφτάκι της λύπης, συμφωνήσαμε και πατσίσαμε”.
Αλλά όχι τέτοια συμφωνία, ρε Λαυρέντη.
Εντάξει, ζητούσες “μια ευκαιρία στον Παράδεισο”, αλλά όχι τόσο νωρίς.
Τέλος λοιπόν οι συναυλίες. Οι επόμενοι δε θα ακούσουν ποτέ ζωντανά τη γρατζουνισμένη σου φωνή. Από εδώ και πέρα, μόνο στο youtube.
Κι όταν σε αναζητάμε, μόνο “στα παραμύθια και στ’ αστέρια θα σε βρούμε”.
Καλές συναυλίες εκεί πάνω.