Έγραφα στο λάπτοπ κάποιες σημειώσεις, την ώρα που έπεσε στο τραπέζι ένα φύλλο από τον πλάτανο. Φθινόπωρο, χαμογέλασα στη σκέψη.
Έβγαλα το κινητό να τραβήξω τη φωτογραφία και εκείνη τη στιγμή, δύο Αγγλίδες από το απέναντι τραπέζι, σηκώθηκαν να γεμίσουν τα ποτήρια τους στη βρύση. Με ρώτησαν ποια λέξη είναι γραμμένη μέσα στη γούρνα. “Πλάτανος” πρόφερα αργά και τους έδειξα το μεγάλο δέντρο πίσω τους.
“Plane tree”, συμπλήρωσαν και κάπως έτσι άρχισε η συζήτηση.
Μιλήσαμε για τα δέντρα και τη σημασία τους στη ζωή μιας κοινότητας. Πώς μπορεί γύρω από ένα δέντρο να αναπτυχθεί ένας οικισμός αφού όπου υπάρχει πλάτανος, σημαίνει ότι υπάρχει νερό. Και όπου υπάρχει νερό, υπάρχει ζωή. Μού άνοιξαν κουβέντα για τα τέσσερα στοιχεία της φύσης: νερό, γη, αέρας, φωτιά. Είπαμε για τα λαογραφικά του κάθε στοιχείου. Στα εγγλέζικα η κουβέντα μας, όμως ένιωθα ότι μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Για τη σαλαμάνδρα, τους γνώμους, τις συλφίδες.
Τους μίλησα για τις δικές μας ανεράιδες (“Nymphes?”, με ρώτησαν) και μου μίλησαν για τις δικές τους, τις νεράιδες Κορνουάλης (Cornish piskies ή pixies).
Οι ευρωπαϊκές νεράιδες είναι φτερωτές, χαμογελαστές και καλοσυνάτες. Τους εξήγησα ότι οι δικές μας, οι ανεράιδες της Κρήτης, είναι σκληρές και όσοι άντρες τις παντίχνουν, ή τη φωνή τους χάνουν ή τα λογικά τους…
Συνεχίσαμε αρκετή ώρα τη συζήτηση, για τη μαγεία και τη θρησκεία, για τους σαμάνους και τους witch doctors, για το πώς οι μαγικές δυνάμεις σε μια κοινωνία μπορούν να οδηγήσουν σε εξουσία αλλά και το αντίστροφο.
Πώς μπορούν να ανυψώσουν έναν άνθρωπο ή να τον καταστρέψουν.
Αν δεν ξέρει πώς να τις διαχειριστεί…
Θα μπορούσα να κουβεντιάζω ώρες μαζί τους για τη λαϊκή μαγεία, τη λαϊκή ιατρική, τα βότανα, τα μαγικά πλάσματα του νερού, της γης, του αέρα και της φωτιάς. Δεν ήθελα να τις κουράσω. Ή να τις τρομάξω. Αν και μου έκανε εντύπωση το εύρος των γνώσεών τους σε τέτοια θέματα…
Κλείσαμε με τη σκέψη ότι μπορεί να σμίξουμε κάποια στιγμή πάλι κάτω από ένα αιωνόβιο δέντρο.
Και αλήθεια το εύχομαι, Penny και Jil, είτε στην Κρήτη, είτε στη Σκωτία…