Όταν ξημέρωνε προχθές, κινήσαμε για ομανίτες λίγο πιο έξω από το χωριό. Είχε βρέξει κάποια στιγμή και είχε λιάσει καλά για να βγουν κάμποσοι.
Ακολουθούσα την παρέα στα γνώριμά της μονοπάτια. Ο τόπος γεμάτος πέτρες, άρτυκες και σφακομηλιά. Το πόδι μου μισομαθημένο στις τσούρες, το μάτι μου απαίδευτο στον ομανίτη.
“Ιδέ”, μού φώναξε η παρέα και με περίμενε να σκαρφαλώσω να δω έναν αρτυκίτη, να τονε μάθω, προτού τον κόψει.
Παραπάνω, κάποιες φούσκες. Λευκοί ολοστρόγγυλοι ομανίτες να σηκώνουνται από το χώμα για να τους κάνεις χάζι, παρά να τους κόβγεις.
Έβλεπα πέτρες ή ξερά φύλλα κι εθάρρουνα πως έβρισκα κι εγώ κανέναν, αλλά πράμα.
Μια στιγμή, εντόπισα έναν και η χαρά μου δεν περιγράφεται. Όι που τον βρήκα, μόνο που κατάλαβα πώς να τονε πιάνει το μάτι μου. Δροσίτης.
– Μα πώς τον ξεχωρίζεις από τον αρτυκίτη;
– Αν κοιτάξεις το καπέλο του από κάτω, έχει κόκκινο χρώμα.
Χαμογέλασα. Πόσες φορές δε μας φαίνουνται όλα ίδια και αρκεί να σκύψεις, να δώσεις λίγη προσοχή, για να δεις τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά…
Είχα τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου ανοιχτά, να ρωτάω κάθε τί που δε γνώριζα. Τα πνεμόνια μου δε χόρταιναν σφακομηλιά. Από παιδί είχα ταυτίσει αυτή τη μυρωδιά με τα βουνά της Κρήτης.
Γυρίσαμε στο σπίτι και άδειασα το βουργιάλι μου. Σφακομηλιά, φούσκες, ο δροσίτης. Κοιτούσα το τραπέζι και απολάμβανα τη σιγουριά που έχουν όσοι ζουν σε τέτοιους ευλογημένους τόπους. Να ‘χουν τη μάνα γη να τους θρέφει.
Από τις αγαπημένες λοιπόν, δραστηριότητες του φθινοπώρου το …κυνήγι του ομανίτη. Μεγαλύτερη χαρά κάνεις σαν τονε βρεις, παρά να τον φας. Γι’ αυτό όσοι γνωρίζουν τις καλές ομανιτές, πάνε αμοναχοί τους.
Όσο πιο μεγάλος είναι ή όσο περισσότερους βρεις σε μια τουλουπέ, τόσο πιο ενθουσιώδης είναι η αφήγηση της ανακάλυψης ύστερα το βράδυ στο τραπέζι. Με ρακή και καλή παρέα.
Γιατί ναι, θα τονε βρεις μοναχός σου τον ομανίτη, αλλά μόνο αν τονε μοιραστείς με παρέα θα καταλάβεις τη νοστιμιά του.