Σ’ ένα μιτάτο χθες, στ’ Ανώγεια, ανάμεσα στις πέτρες έπαιζαν δύο παιδιά.
Ο πρώτος είχε μία μεγάλη στα χέρια του ενώ ο μικρότερος βαστούσε ένα σφυρί.
Έβαζαν μικρές πέτρες μπροστά τους και τις έσπαγαν.
Τα πλησιάζω και μαζεύοντας τη φούστα, στρογγυλοκάθομαι μαζί τους κάτω.
– Μωρέ, να πιάσωμε να τσι πουλούμε;
– Να τσι πουλούμε, μου απαντούν δίχως να σηκώσουν το κεφάλι.
– Ποιος θα τις αγόραζε;, ρωτώ με περιέργεια.
– Οι βοσκοί, απαντά ο πιο μικρός.
– Και τί θα έκαναν με αυτές;
– Μάντρες, μιτάτα…
Κοίταξα τριγύρω. Ο τόπος όλος πέτρα και αγριάδα. Κάπου-κάπου, άκουγες κάνα σκλαβέρι από απέναντι.
Με πλησιάζει ο τρίτος της παρέας, ο πιο μεγάλος, και μου λέει πονηρά σκύβοντας στο αυτί:
– Να τις βάψουμε χρυσές, να τσι ‘γοράζουν για χρυσές.
Έμπορος ετών 8.
Μ’ έπιασαν τα γέλια.
Ο μικρότερος συνεχίζει:
– Εγώ θέλω να γίνω πειρατής.
– Θέλεις να ταξιδεύεις, να βλέπεις άλλους τόπους;
– Πήγα μια μέρα στη σπηλιά του Δία, λέει και παίρνει μια δύσκολη πέτρα αυτή τη φορά να σπάσει. Θαρρείς πως στο όνομα του αρχαίου θεού, βρήκε τη δύναμη να τολμήσει με τα μικρά του χέρια το ανέφικτο.
Με διάθεση να τον πειράξω, του λέω:
– Και θ’ αφήσεις μωρέ το βουνό, τέτοια ομορφιά, για να βγεις στη θάλασσα;
– Μα θα γυρεύγω με το καράβι μου κι άλλα βουνά να δω!, απαντά δίνοντας μια δυνατή σφυριά.
Η πέτρα έσπασε σε μικρότερες που τινάχτηκαν τριγύρω.
Παρατηρώ τον μεσαίο της παρέας, δε μιλάει καθόλου. Σπάει τις πέτρες με το κεφάλι σκυμμένο στη γη. Ήρεμα, με υπομονή.
– Μανάβηδες-βοσκοί, μουρμουρίζει, προσθέτοντας τις αγροτικές δουλειές στον επαγγελματικό τους προσανατολισμό.
Σηκώνω το βλέμμα πέρα μακριά, στις κορφές.
Ευλογημένα τα παιδιά που μεγαλώνουν σε βουνό.
– Να σας πω ένα παραμύθι;, λέω μετά από λίγο.
Αφήνουν τις πέτρες κάτω.
Η ανάγκη του ανθρώπου να ακούει ιστορίες είναι αρχέγονη, είναι αιώνια, είναι μυστηριακή.
Σαν τα βουνά μας.
Σαν τον Ψηλορείτη μας.
Έβαλ’ αρχή και τους μίλησα για έναν βασιλιά που ζούσε απέναντι από ένα βουνό. Ένας βοσκός γύρεψε την κόρη του κι εκείνος του ‘βαλε δοκιμασία να γκρεμίσει το βουνό μέσα σ’ ένα βράδυ, αν θέλει να τηνε πάρει…
Αφήνω τη συνέχεια της ιστορίας στη φαντασία σας.
Αλλά να θυμάστε, όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, δε θα σε εμποδίσει ούτε ένα βουνό για να το κάνεις δικό σου.