“Πάμε να χορέψουμε;”, είναι η ερώτηση που θέλω να ακούω συνέχεια αυτό το καλοκαίρι.
Να σηκωνόμαστε από τo τραπέζι και να πιάνουμε (σ)τον κύκλο. Έναν ασφυκτικό κύκλο σε μία ασφυκτική πλατεία.
Σε κάποιο κρητικό γλέντι κάπου σ’ ένα χωριό.
Στα τραπέζια να μοιραζόμαστε το αντισηπτικό αλλά στον χορό μόλις πλησιάζουμε να βουτάμε δίχως δισταγμό ν’ αρπάζουμε χέρι ελεύθερο.
Να μπαίνουμε στον κύκλο, στην τροχιά του συρτού, στον ρυθμό της ζωής.
Ο λυράρης να ξεκινά τη μαντινάδα κι εμείς από κάτω να τη συνεχίζουμε. Να κοιταζόμαστε ξένοι μέσα σε ξένους και να γελάμε.
Αλήθεια αναρωτιέμαι, αν την ώρα που χορεύεις σε ρωτήσει κάποιος “γιατί γελάς”, τί θα του απαντούσες;
Να γινόμαστε ένα με τον κύκλο και να συντονιζόμαστε στα τσακίσματα και στις στιγμές που ανασαίνει σύσσωμη η σπείρα. Τέτοιες στιγμές η καρδιά χτυπά δυνατά κι ας κεντρίζει το μυαλό με τη σκιά του κορωνοϊού που παραμονεύει σε τέτοιους συμποσιασμούς.
Χθες βράδυ πήγαμε στην 25η γιορτή Καπρικού (κρητικός μεζές από χοιρινό κρέας στον ξυλόφουρνο) στον Γαλατά Ηρακλείου. Ένα μικρό χωριό δίπλα στο Αρκαλοχώρι που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του από τον καταστροφικό σεισμό του περασμένου Σεπτέμβρη.
Μπαίνοντας στο χωριό με το αμάξι βλέπαμε γκρεμισμένα σπίτια, σημαδεμένα με κίτρινες ή κόκκινες σημάνσεις από τον σεισμό, τοίχους γεμάτους ρωγμές, σκοτεινιά, ερημιά.
Και μόλις φτάσαμε στην πλατεία, ένας άλλος κόσμος: γέλια, χαρές, φως, ελπίδα.
Τούτη είναι η μεγαλύτερη ρωγμή που μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος στον Χρόνο και την Ύλη.
Σκέφτομαι τα λόγια του Kurt Ranke, Γερμανού εθνολόγου που μελετούσε τη λαϊκή λογοτεχνία:
“Μπορούμε να υπερνικήσουμε τον κόσμο με το παραμύθι (ηρωική ανύψωση), να τον ζήσουμε με την παράδοση (στοιχεία τραγικότητας) και να αντισταθούμε στον κόσμο γελώντας (λυτρωτική διακωμώδηση της νοσηρότητάς του).
Ας χορεύουμε λοιπόν.
Ας χορεύουμε γελώντας!
ΥΓ. Δείτε το βίντεο (2 min) που ετοίμασε η κοινότητα του Γαλατά ως κάλεσμα για τη φετινή γιορτή Καπρικού, εδώ.