Σε μια αίθουσα αναμονής, έκατσαν κοντά μου δυο μαθήτριες και όσο και αν ήμουν διακριτική να μην ακούω τη συζήτηση, δεν μπορούσα να το αποφύγω: οι χαριτωμένες (και ψιλές) φωνές τους γέμιζαν τον χώρο.
“Εμείς οι γυναίκες…” ξεκίνησαν οι 14χρονες για να (υπερ)αναλύσουν έπειτα με ζέση τις σχέσεις των δύο φύλων. Το κεντρικό θέμα ήταν ο Σήφης που ρέγεται η μια, αλλά ο Κωστής είναι αυτός που της στέλνει μηνύματα και τελικά θα τα φτιάξει με τον Μανώλη για να πάει να του βάλει φασαρία (δεν κατάλαβα αν θα τη βάλει στον Σήφη ή τον Κωστή).
Κάποια στιγμή, μπήκε μια παρέα αγοριών στην αίθουσα, εντόπισαν τα θηλυκά και απλώθηκαν κυριαρχικά στις απέναντι καρέκλες. Αυτομάτως, βρέθηκα ανάμεσα στις δύο ανήσυχες πλευρές, να νιώθω παρείσακτη σαν τον τοίχο στο Πάμε Πακέτο της Χατζηβασιλείου.
Και όσο αυξάνονταν τα eye-contacts μεταξύ ντωνε, τόσο αυξάνονταν και τα ντεσιμπελ των κοριτσιών.
Θυμήθηκα τότε κάποιες γραμμές του Παπαδιαμάντη και έσκυψα το κεφάλι να μη με πιάσουν τα γέλια. Πήρα τη βαλίτσα μου και απομακρύνθηκα διακριτικά…
“Τα κορίτσια εμεγαλοφωνούσαν […]. Η συναναστροφή των επολλαπλασίαζε την τρέλα των, και εκάστη τούτων εφαίνετο να έχη τόσην τρέλλαν, όσην θα είχον όλαι ομού“.