Γράφει η εφημερίδα πως βγήκε μία νέα επιστημονική έρευνα για το ηλιοβασίλεμα και πόσο καλό κάνει στην ψυχική ηρεμία.
Και σκεφτόμουν μία ψυχή που δεν είναι ανάμεσά μας πια, με πόσο δέος παρακολουθούσε τον ήλιο κάθε φορά να δύει.
Πολυταξιδεμένη, η γυναίκα που μου ‘μαθε ν’ ανακαλύπτω τ(ρ)όπους για ταξίδια, μοιραζόταν συχνά ιστορίες και αναμνήσεις από τα δικά της: από το ηλιοβασίλεμα του Νείλου μέχρι το πιο μικρό νησί της Ελλάδας.
Όποτε τύχαινε στις βόλτες ή τα ταξίδια μας να πετυχαίνουμε την ώρα ετούτη, παρατηρούσα κρυφά τη γαλήνη στο πρόσωπό της. Και όπως έσβηνε ο ήλιος, είτε στη θάλασσα είτε στον ορίζοντα της ασφάλτου, κάπως έτσι έσβηναν και οι σκέψεις της. Το σώμα της χαλάρωνε και ένιωθε ευγνώμων που είχε ζήσει άλλη μία μέρα στη γη. Μόλις βυθιζόταν και η τελευταία ψηφίδα του ήλιου, γύριζε και με κοίταζε μ’ ένα χαμόγελο όλο ηρεμία.
Δε χρειαζόταν να πει τίποτα. Τα λέγαμε όλα με το χαμόγελο.
“Τα ηλιοβασιλέματα είναι εξαιρετικά εφήμερα. Τα κοιτάς και αλλάζουν μέσα σε λίγα λεπτά”, δηλώνει στην εφημερίδα ένας από τους ερευνητές.
Πόσο σημαντικό είναι στον καθημερινό αγώνα που δίνουμε όλοι, να στεκόμαστε μια στιγμή,
μ ί α Στιγμή μονάχα, ν’ αντικρύσουμε τούτο το θαύμα που αιώνες επαναλαμβάνεται.
Μία παγκόσμια σταθερά.
Πόσοι άνθρωποι πριν από εμάς,
πόσοι μαζί με εμάς,
ζουν τη Στιγμή αυτή.
Σε βουνό, σε θάλασσα, στην έρημο, σε μπαλκόνι, στον δρόμο, σε ουρανοξύστη.
Πήγα να διασχίσω την Ιερά Οδό και κοιτώντας δεξιά και αριστερά για τα αμάξια που διέρχονται, το βλέμμα μου στάθηκε στον ορίζοντα.
Ένα πικρό χαμόγελο ανάμεικτο με λιγοστή γαλήνη. Μια υπενθύμιση πως όλα είναι εφήμερα.
Και πως οι σταθερές στη ζωή μας είναι πολύτιμες.
Η εικόνα αυτή λοιπόν είναι για τους ανθρώπους εκείνους που βρίσκονται πλάι μας στα εφήμερα και κρατούν τις σταθερές.