– Την κυρία Μαρία-Στέλλα την ξέρετε;, ρώτησε η δασκάλα.
– Την ξέρουμε!, φώναξαν όλα με μία φωνή.
Συγκίνηση πρώτη εγώ. Δεν περίμενα ότι τα μικρά πλασματάκια του χωριού θα με θυμόντουσαν από τότε που τους έλεγα παραμύθια στον πρίνο, στην πλατεία, την ταβέρνα ή σε κανα σοκάκι στο χωριό.
– Ήρθε να μας μιλήσει για ένα βιβλίο που έγραψε, συνέχισε η Φωτεινή που έχει αναλάβει τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών για το καλοκαίρι.
Βγάζω “Το παλιό τετράδιο της γιαγιάς” και τους το δείχνω. Πετάγονται πάλι όλα με ενθουσιασμό:
– Το ξέρουμε! Το ξέρουμε! Μάς το διάβασε η άλλη δασκάλα πριν κλείσουν τα σχολεία!
Συγκίνηση δεύτερη εγώ, βούρκωμα και κομπάκι στο λαιμό.
Το σύστημα διανομής των παιδικών βιβλίων της Περιφέρειας Κρήτης σε συνεννόηση με την αντιπεριφερειάρχη Παιδείας, κα Κουτεντάκη, και τους 4 διευθυντές α/βάθμιας εκπαίδευσης νομών Ηρακλείου, Λασιθίου, Ρεθύμνου, Χανίων, αποδίδει καρπούς σιγά-σιγά.
Και ενώ προσπαθώ να έχω επαφή με όλα τα δημοτικά σχολεία του νησιού να παραλάβουν το βιβλίο, η αλήθεια είναι πως για το ορεινό αυτό χωριό (μου) είχα μία …ιδιαίτερη έγνοια. 
Σήμερα λοιπόν, ανέβηκα όλο χαρά τα σκαλιά στο Δημοτικό Σχολείο Μελάμπων, να μιλήσουμε για το βιβλίο, την πυραμίδα της σωστής διατροφής, να παίξουμε με τις παραμυθόπετρες και στο τέλος να δημιουργήσουμε το δικό μας τετράδιο με προφορική λαογραφία της κρητικής διατροφής.
Είπαμε αινίγματα και παροιμίες, το αγαπημένο φαγητό που μαγειρεύει η γιαγιά τους, περίεργες ονομασίες με χόρτα.
(- Κυρία, εγώ ξέρω τα βλήτα, τις παπούλες δεν τις ξέρω).
Είπαμε επίσης για τους ομανίτες για τους οποίους φημίζονται οι Μέλαμπες (στην υπόλοιπη Κρήτη τους λένε αμανίτες αλλά στο βιβλίο η συγγραφέας προτίμησε να γράψει “ομανίτες” – γκουχουγκουχ).
Είπαμε και μαντινάδες για το κρασί, το λάδι, το ψωμί, τη ζάχαρη.
Στο τέλος, κάθε παιδί δημιούργησε το δικό του τετράδιο για να πάρει στο σπίτι με μία αποστολή: να ρωτήσει τη δική του γιαγιά και να καταγράψει τον λαϊκό πολιτισμό της κρητικής διατροφής.
Η Φωτεινή Σακελλάρη, έξυπνη και δημιουργική δασκάλα, έβαλε σε τάξη τα πάντα και μου προσέφερε πολύτιμη βοήθεια με τα παιδιά ώστε να μάθουν παίζοντας. 
Κλείνοντας την ενότητα “Μαντινάδες” στην τελευταία σελίδα του χειροποίητου τετραδίου, σπεύδει να πει ο Κωνσταντίνος:
– Κυρία, εγώ ξέρω μία άλλη μαντινάδα, να την πω:
Αχι μελαμπιανό νερό
και να ‘χα ένα φλυτζάνι,
να βάλω τση καρδούλας μου,
απού πονεί να γιάνει.
Και συμπληρώνει από δίπλα ο Αντώνης:
– Τέσσερις είναι οι Μάρτυρες
στσι Μέλαμπες την άκρη
κάθε φορά που θα τσι δω,
τρέχει απ’ τα μάθια δάκρυ.
(προβαίνει κι ένα δάκρυ).
Μερακλήδες από κούνια.
Τα καμάρια μας.
Photo credits: Φωτεινή!
ΥΓ. Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο ελεύθερα σε μορφή ebook από εδώ: