Κυρία Ραχήλ Μακρή,
Δεν μπορώ να σας προσφωνήσω “αγαπητή” καθώς δε μου είναι ιδιαιτέρως αγαπητά τα άτομα που σιχτιρίζουν την Κρήτη. Και υποθέτω ότι ούτε εσείς θα με προσφωνούσατε “αγαπητή” μετά την κοινοποίηση τούτης της ανάρτησης.
Λάβατε λοιπόν στα χέρια σας ένα σχολικό ημερολόγιο δημοτικού. Το βρίσκω θαυμάσιο για ένα ημερολόγιο να ταξιδεύει από την επαρχία στην πρωτεύουσα. Ειδικά, το να περιέλθει στα χέρια βουλευτή, ενός ατόμου δηλαδή που έχει εκλεγεί από τον λαό να εκφράζει το κοινό αίσθημα, είναι πέρα από τις προσδοκίες κάθε μικρού μαθητή.
Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα με το ξέσπασμά σας.
Οι επικοινωνιολόγοι σας μπορούν να σας υπενθυμίσουν πως όταν έχουμε στα χέρια μας μια εικόνα, τείνουμε να την ερμηνεύουμε βάσει προσωπικών βιωμάτων και γνωστικών σχημάτων. Και αναλόγως αντιδρούμε. Εγώ λόγου χάρη στο εξώφυλλο, είδα οικεία ενετικά και οθωμανικά αρχιτεκτονικά στοιχεία που βλέπει κανείς κατά τη βόλτα του στο Ρέθυμνο και εκφάνσεις του λαϊκού βίου δυο αιώνων πίσω.
Ένα στιγμιότυπο δηλαδή, από μια ιστορική περίοδο.
Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω τον δικό σας συνειρμό περί νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και πώς να υποταχθούμε σεξουαλικά στον γείτονα λαό (“Να φορέσετε τσαντόρ και στα τέσσερα, ραγιάδες”).
Επίσης, οι επικοινωνιολόγοι σας καλό είναι να σας συμβουλεύσουν ότι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν το κοινωνικό και επικοινωνιακό πλαίσιο στο οποίο παράγεται το μήνυμα που μεταδίδεται. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο κοσμεί ένα σχολικό ημερολόγιο που διανέμεται στην πόλη του Ρεθύμνου. Μια πόλη της Ελλάδας που ασχολείται έντονα με την διαπολιτισμική εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί, πολιτιστικοί και άλλοι φορείς της πόλης δουλεύουν πολύ πάνω στο cultural bonding μεταξύ αλλοεθνών. Αλλά ας μη χρησιμοποιώ ξένους όρους και μας πείτε να υποταχτούμε ΚΑΙ στους αγγλόφωνους μετά τους Τούρκους.
Φαντάζομαι ωστόσο, ότι έχετε επισκεφθεί το Ρεθυμνάκι μας. Δε θα επαναλάβουμε το πώς η Ιστορία εγγράφεται στην οικιστική αρχιτεκτονική ενός τόπου. Και ότι αν θέλουμε να σβήσουμε ένα κομμάτι Ιστορίας από τη συλλογική μνήμη, δε χρειάζεται πράμ’ άλλο παρά να γκρεμίσουμε οτιδήποτε το θυμίζει.
Στην Κρήτη, τα πάντα θυμίζουν ότι Ενετοί και Τούρκοι πέρασαν από το νησί. Αν επιθυμείτε, μπορούμε να γκρεμίσουμε μόνο τους μιναρέδες και τα τζαμιά.
Νομίζω κατ’ αυτό τον τρόπο, θα καταφέρουμε επιτέλους ως Ευρωπαίοι να σβήσουμε από μέσα μας όλα εκείνα τα πολιτισμικά στοιχεία της Ανατολής που έχουν επηρεάσει την κρητική κουλτούρα, είτε είναι μουσική, είτε διατροφή, είτε έθιμα, είτε λεξιλόγιο.
Παρ’ όλα αυτά, εγώ πιστεύω ότι και εσείς η ίδια, υποσυνείδητα, απολαμβάνετε αυτή την πολιτισμική όσμωση που βιώνει κάθε λαός υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Γιατί το πιστεύω αυτό για εσάς;
Μα διότι στο τέλος, μάς κεράσατε τη φράση:
“άι σιχτίρια πια”.
Και το σιχτίρ, ξέρετε, είναι τούρκικη λέξη.