Οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον νεαρό στην είσοδο της πολυκατοικίας στο τέλος του δρόμου. Ολοένα και περισσότερα παράθυρα άνοιγαν, κάποιοι γείτονες κατέβηκαν με περιέργεια να μάθουν λεπτομέρειες, σε απόσταση δύο μέτρων βέβαια.
Ταραγμένος και υπό την επήρεια ουσιών, ο νεαρός άντρας αναμασούσε λόγια σε έναν μονότονο ρυθμό μοιρολογιού.
Κάποια στιγμή, η φωνή του προς το όργανο της τάξης ακούστηκε επιτακτική:
“Πυροβόλησέ με”.
Δεν ήταν ένα πρόσταγμα εν είδει διαμαρτυρίας, τάξε “εγώ θα βγω τη βόλτα μου κι αν δε σου αρέσει, πυροβόλησέ με”.
Όχι.
Το είπε άλλη μια φορά, “πυροβόλησέ με” και πρόσθεσε στο τέλος ένα “σε παρακαλώ” γεμάτο απογοήτευση.
Πάγωσα.
Τα παράθυρα άρχισαν να κλείνουν βουβά ένα-ένα. Σκεφτόμουν πόσο εύθραυστη ήταν η ψυχολογία του νεαρού, πώς θα βοηθηθεί, πόσο εύθραυστοι είναι άραγε οι υπόλοιποι γείτονες, πόσο θα τους επηρεάσει αυτό το συμβάν.
Την επόμενη μέρα, η γειτονιά φάνηκε να είχε χάσει τη ζωηράδα της. Ούτε γέλια στα μπαλκόνια, ούτε μουσικές.
Δεν ήθελα να μεταφέρω αυτή την ιστορία στο προφίλ μου στο facebook. Αλλά πρέπει να το κάνω για έναν λόγο.
Κοιτάξτε.
Αυτές τις μέρες δίνουμε τον αγώνα καθ’ υπόδειξη των γιατρών να σπάσουμε την αλυσίδα μετάδοσης του ιού.
Υπάρχει όμως κάτι εξίσου σημαντικό. Μια ακόμη αλυσίδα να σπάσουμε, αυτήν της μετάδοσης αρνητικών συναισθημάτων.
Δεν είμαι ψυχολόγος για να γνωρίζω την επιδημική υστερία, τον ψυχολογικό καταρράκτη που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο δημιουργώντας έναν γενικευμένο πανικό. Ή κατάθλιψη.
Μελετώντας όμως τα κοινωνικά δίκτυα
από το δικό μου μετερίζι, μία αρνητική ανάρτηση στα social media είναι αρκετή για να σκάσει σαν βότσαλο στην επιφάνεια της λίμνης και να δημιουργήσει κύματα επηρεάζοντας εκατοντάδες ανθρώπους, σε μια περίοδο που πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και υποστηρικτικοί μεταξύ μας.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι γενικά μια ανάρτησή μας, είτε αρνητική είτε θετική, επηρεάζει όχι μόνο τους φίλους μας, αλλά και τους φίλους των φίλων μας και τους φίλους των φίλων των φίλων μας. Και ας μην τη διαβάσουν ποτέ, κι ας μη γνωριζόμαστε προσωπικά.
Αυτή είναι η δύναμη των κοινωνικών δικτύων.
Και εκτός και εντός ψηφιακού περιβάλλοντος.
Είναι τα ίδια δίκτυα που μελετά ένας λοιμωξιολόγος για να κατανοήσει τη μετάδοση ενός ιού.
Αν λοιπόν κάποιοι φίλοι σας στο facebook συνεχίσουν να κάνουν αναρτήσεις μεταδίδοντας ειδήσεις που δεν είναι έγκυρες και επιβεβαιωμένες, με τρομακτικά σενάρια ή ρητορικές του μίσους, υπάρχει ένα σωτήριο κουμπάκι.
Το άλλοτε κουμπί του τηλεχειριστηρίου που δίνει τη δύναμη στον θεατή να αλλάξει κανάλι, στο facebook μεταφράζεται στη ρύθμιση “Απόκρυψη δημοσιεύσεων από τον τάδε για 30 ημέρες”.
Δοκιμάστε το.
Like στις σοβαρές αλλά έγκυρες ειδήσεις.
Like στην αξιόπιστη ενημέρωση.
Και like στο χιούμορ, στα καλά νέα της ημέρας, στα challenges με πίνακες ζωγραφικής/μουσική/ταξιδιωτικές φωτογραφίες.
Το “χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό”, δεν είναι ένα απλό κλισέ. Είναι ολόκληρο επιστημονικό οικοδόμημα.
Βοηθήστε να σπάσουμε και την αλυσίδα τοξικών αναρτήσεων.