Επιλογή Σελίδας
Τα λαϊκά παραμύθια κρύβουν αξίες, αρετές και διδάγματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Ο καθένας βρίσκει σε αυτά όσα ‘γαπά ή του λείβονται.
Θυμάμαι λοιπόν εκείνο το παραμύθι με τη γριά γυναίκα που μάζευε χόρτα στο βουνό και την έπιασε βροχή. Μπήκε να προφυλαχθεί σε μια σπηλιά όπου την καλοδέχτηκαν δώδεκα παληκάρια.
Στη συζήτηση, τα παληκάρια άρχισαν να “κατηγορούν” τον κάθε μήνα, την κάθε εποχή: τη μια ότι έχει πολύ κρύο, την άλλη ότι έχει πολλή ζέστη. Αλλά η γυναίκα δε συμφωνούσε, μόνο δικαιολογούσε και υπογράμμιζε το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος και της βροχής, και του χιονιά και της ζέστης.
Τα παληκάρια -που δεν ήταν άλλοι από τους 12 μήνες- καταφχαριστημένοι από τον καλό λόγο της γυναίκας, της επέστρεψαν το σάκο γεμάτο φλουριά αντί για τα ταπεινά χόρτα του βουνού.
Βέβαια, η “κακιά, άσχημη και ζηλόφθονη” γειτόνισσα του παραμυθιού είδε τα φλουριά και προσπάθησε να μιμηθεί την εμπειρία μαζεύοντας χόρτα, βρίσκοντας τη σπηλιά και πιάνοντας την κουβέντα με τους νεαρούς. Αλλά στις κουβέντες τους έσπευδε πρώτη να κατηγορήσει το κρύο και τα χίλια κακά που έχει κάθε μήνας και κάθε εποχή.

Οι μήνες την ξεπροβόδισαν με ένα τσουβάλι κάρβουνα και φίδια.

Εντάξει, καλή και η υπομονή και η αγάπη και η κατανόηση, αλλά μπαίνει επισήμως η άνοιξη κι είμαστε ακόμα με τα πουλόβερ και τα παλτά.
Ε μα σώνει δα μπλιο.