Αν είναι να μοιραστώ μία φωτογραφία από τη χθεσινή ημέρα της εθνικής εορτής, θα ήθελα να είναι και αυτή.
Σ’ ένα ήσυχο χωριό της Κρήτης, στις Γωνιές, μία γιαγιά κάθεται στον ήλιο διαβάζοντας ένα παιδικό βιβλίο, μάλλον τα Ψηλά Βουνά αν διέκρινα καλά.
Την παρατηρούσα κάμποση ώρα προτού την πλησιάσω. Κοιτούσε το ίδιο σημείο αρκετά λεπτά, σημάδι πως διάβαζε αργά – αργά τις λέξεις.
Ο Χρόνος άλλωστε βαδίζει αλλιώς σε τούτες τις ηλικίες.
Τη διέκοψα ευγενικά να τη ρωτήσω για το πατρικό της γιαγιάς μου.
– Καλλιόπη Βυνιχάκη, εδώ μεγάλωσε…, συμπλήρωσα με συγκίνηση.
Μας έδειξε τη Χαλέπα, μια γειτονιά στην απάνω μεριά του χωριού και μας χαιρέτησε με ευχές και αγάπη. Έσκυψε το κεφάλι στο βιβλίο της και συνέχισε να παίρνει φως.
Φως από τον ήλιο, φως από τα γράμματα.