Κάποια στιγμή μέσα στον χειμώνα, ολοκληρώνοντας μία τρίωρη διάλεξη και καληνυχτίζοντας τους φοιτητές, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα μικρό χάρτινο καραβάκι που άφησαν πίσω τους.
Τσιμογελώ κι αρχίζω να σβήνω τον φορτωμένο πίνακα.
Σκέφτομαι τα φοιτητικά χρόνια. Τα ανέμελα, τα γεμάτα όνειρα, που στριμώχνονται σε αίθουσες και ακαδημαϊκές θεωρίες.
Εκεί που ένα μικρό χειροποίητο καραβάκι αρκεί για να ξεφύγουν από τον επιστημονικό χρόνο όταν στα φοιτητικά ρολόγια κυλά αμείλικτα αργά.
Ήταν μία χρονιά αρκετά δημιουργική, λίγο πιεστική, μα γεμάτη ενέργεια.
Βλέπω τους φοιτητές μας να εξελίσσονται, να ωριμάζουν, να (ξε)θαρρεύουν. Συζητάμε για το marketing σε κοινή γλώσσα πια, παρατηρούμε μαζί τα social media, σχολιάζουμε έννοιες επικοινωνιακής στρατηγικής.
Βλέπω ότι σε κάθε εργασία τους μού κοτσάρουν τη φόρμα του Lasswell (και το απολαμβάνω).
Θυμάμαι τα δικά μου φοιτητικά χρόνια, όταν πρωτόκατσα στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αθηνών και φτιάχναμε τα δικά μας καραβάκια ανάμεσα σε McLuhan, Postman και Chomsky.
Σήμερα, παρουσίαζαν τις εργασίες τους και ένας – ένας έφευγαν. Μου ευχήθηκαν καλό καλοκαίρι.
Δεν ξέρω αν θα τους έχω σε επόμενο εξάμηνο και κάπως πικράθηκα που δε σκέφτηκα να βαστώ γλυκά να τους κεράσω.
Τους δικούς μου καθηγητές τους θυμάμαι όλους. Όλους. Γιατί ο καθένας τους με επηρέασε βαθιά με τον δικό του τρόπο.
Και αναρωτιέμαι αν άραγε επηρεάζω και εγώ κάπως τα παιδιά αυτά ώστε να με θυμούνται στο μέλλον.
Στο κλείσιμο της ημέρας, έλαβα δύο μηνύματα:
“Εύχομαι να σας έχουμε και του χρόνου”…
Ρε πλάσματα, να περάσετε ένα τέλειο, φοιτητικό καλοκαίρι.
Να κυνηγάτε τα όνειρά σας και να θυμάστε, ακόμη κι αν δεν υπάρχει καράβι για αυτό που θέλετε να κάνετε στη ζωή σας, μπορείτε πάντα να το δημιουργήσετε εσείς.
Να παλεύετε για το δικαίωμα να χαράζετε τη δική σας πορεία.
Σας ευχαριστώ που είστε συνταξιδιώτες και στη δική μου πορεία κι όνειρο.