Η λέξη Dojo στα ιαπωνικά σημαίνει χώρος εκπαίδευσης, βιωματικής μάθησης ή διαλογισμού. Αν και ξεκίνησε από τις πολεμικές τέχνες, σήμερα χρησιμοποιείται και σε άλλα πεδία.
H CoderDojo Foundation είναι μία παγκόσμια κοινότητα εθελοντών που μαθαίνει σε παιδιά και εφήβους να ανακαλύπτουν μέσα από τον προγραμματισμό (coding) και τη ρομποτική,
αξίες της ζωής για να δημιουργούν έναν καλύτερο κόσμο. Κάθε χώρα έχει τα δικά της CoderDojo. Και στην Ελλάδα έχουμε το CoderDojo Votanikos που δημιούργησε ο Manos Zeakis στη γειτονιά που μεγαλώσαμε, στον Βοτανικό της Αθήνας.
Με (προσ)κάλεσε λοιπόν προχθές να συμμετέχω σε ένα διαδικτυακό διακρατικό event που θα έκαναν τα dojos του κόσμου ώστε να βοηθήσω στην επικοινωνία μεταξύ παιδιών από διαφορετικές χώρες.8 χώρες, 8 champions, δεκάδες παιδιά, πάνω από 140 συμμετέχοντες συνδεθήκαμε με αφορμή κάποια ψηφιακά έργα των παιδιών. Fun facts από την κάθε χώρα, digital παιχνίδια με τις γλώσσες και στη συνέχεια team bonding σε εικονικά δωμάτια.
Εγώ (ήταν αυτονόητο ότι) είχα διαλέξει μία ομάδα από το Ιράκ 
.
.Στην προσπάθεια λοιπόν να σπάσω τον πάγο ώστε να γνωριστούν μεταξύ τους τα παιδιά από Ελλάδα και Ιράκ, κάναμε ερωτήσεις σχετικά με τα αγαπημένα τους: σπορ, χρώμα, ζώα, συνήθειες κλπ. Προτού προχωρήσουμε στο τεχνικό κομμάτι όπου θα παρουσίαζαν τα ψηφιακά έργα τους, έκανα μία τελευταία και κομβική ερώτηση που (πάντα πιστεύω ότι θα) ενώνει τους λαούς του κόσμου:
Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό.
Τα ελληνόπουλα απάντησαν το σουβλάκι και αυγά με ντομάτες “που φτιάχνει η γιαγιά”.
Ο Αμπάς, ο Άχμετ και η Όλα μίλησαν για το masgouf (ιρακινό πιάτο) ενώ ο ΡένταΝτία για τον dolma.
Στον ντολμά χαμογέλασα.
Μα πόσα κοινά μας ενώνουν.
Έπειτα είδαμε τα ψηφιακά ζώα που δημιούργησαν τα παιδιά και ψηφίσαμε το πιο κατάλληλο για τις ανάγκες του project.
Στον αποχαιρετισμό, ανταλλάξαμε με την Όλα λόγια ζεστά αφού ήταν η πρώτη φορά και για τις δύο μας που συμμετείχαμε ως μέντορες.
– /Ουαλχάμντου λιλά/, της είπα που τα καταφέραμε. Και με το καλό να τα ξαναπούμε.
– Ίσαλα, απάντησε όλο ζεστασιά.
Και θυμήθηκα την κρητικιά γιαγιά που κάποιες φορές αναμεσώς στην ντοπιολαλιά της πρό(σ)φερε τις αραβικές ευχές /ίσαλα/ και
/μάσσαλα/.
Δεν ξέρω ποιος ωφελήθηκε πιο πολύ από τούτη τη δράση. Τα παιδιά ή οι ενήλικες.
Ή ίσως τελικά το παιδί μέσα μας.
Που βλέπει ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν τελικά με την ανάγκη να προτάσσουν αυτά που μας ενώνουν και όχι εκείνα που μας χωρίζουν.
Ότι οι νεότερες γενιές θέλουν να ζουν σε έναν κόσμο όπου θα μοιράζονται ιδέες και αγάπη.
Και ότι οι νέες τεχνολογίες και οι οθόνες μπορούν να γίνουν εργαλεία γνώσης και προσωπικής ανάπτυξης στα χέρια των παιδιών.
Αρκεί να τους δείχνουμε τον τρόπο.
Γιατί:
“Αν κοιτάξεις από ψηλά τη Γη, δε θα δεις σύνορα να χωρίζουν τους ανθρώπους”.
Thank you #CoderDojo. 