– “Εκ των ων ουκ άνευ εστί”, είπε η Εύη που σχεδίασε τη βόλτα μας στον Βόλο.
– Δηλαδή;, τη ρώτησα πονηρά διψώντας για τις γελαστές της επεξηγήσεις.
Μόλις είχε ρίξει στο τραπέζι την ιδέα να πεταχτούμε στο Πήλιο.
– Μα είναι απαραίτητο να γίνει, αγαπητή μου, εξηγεί. Όταν έρχεσαι στον Βόλο, είναι προϋπόθεση να περάσεις από το Πήλιο, δε γίνεται να μην πρα-γμα-το-ποι-η-θεί, συμπλήρωσε τονίζοντας μία μία τις συλλαβές για την αίσθηση του αυτονόητου.
Θα πάω αντίθετα από την ειμαρμένη;
Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε να παραγγέλνουμε τσιπουράκι στο (αγαπημένο) Πήλιο.
– Με ή χωρίς;, ρωτάει ο σερβιτόρος.
Όλο απορία τώρα, κοιτάω τον Γιώργο και τη Σοφία που μου εξηγούν:
– Με γλυκάνισο;
Στο Πήλιο έχω ξανάρθει άλλες 2-3 βόλτες.
Κάθε φορά με διαφορετική παρέα.
Άλλος κόσμος εδώ, άλλες συνήθειες, άλλη φρασεολογία. Οι εθνογραφικές μου κεραίες κάθε φορά εντοπίζουν νέα λαογραφικά κύματα τριγύρω.
– Με!, σπεύδω να απαντήσω.
Εκ των ων ουκ άνευ εστί.
Εβίβα!