Όταν μπαίνω στο μαγαζί της Μαρίας με τους αργαλειούς και τα υφαντά της, νιώθω όπως ένα 5χρονο που μπαίνει σε ζαχαροπλαστείο.
Οι λαϊκές τέχνες κουβαλούν πολλά περισσότερα από αυτά που αποτυπώνουν. Υπάρχει ένα ολόκληρο οικοσύστημα πίσω από τις πρώτες ύλες, την επεξεργασία, τα διακοσμητικά μοτίβα, τις τελετουργικές χρήσεις. Ένας πολιτισμικός και κοινωνικός πλούτος που τον αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν τον εξετάσεις στο μικροσκόπιο των ανθρωπιστικών επιστημών.
Τελοσπάντων, στη συζήτηση κάποια στιγμή έβγαλε η Μαρία να μου δείξει ένα (υπέροχο) σεμέν που έχει δημιουργήσει με λινάρι (λινάρι στο υφάδι και βαμβάκι στο στημόνι), με μία περίεργη ύφανση που στρουφίζει κάτι κλωστές εκεί και τις γυρίζει ανάποδα.
Ε Θε μου και πώς εσπίθισε το μάτι μου.
Ειδικά όταν (θαρρώ πως) σιγομουρμούρισε “ε μα δεν το ‘φαίνω εγώ ξανά ‘κιονά”,
την πήρα την απόφαση ότι αυτό το σπάνιο κομμάτι πρέπει να γίνει δικό μου.
Τελειώσαμε τη συνέντευξη, την καταγραφή, τη φωτογράφιση, τις μυζηθρόπιτες και αγόρασα το υπέροχο χειροτέχνημα.
Γυρνώντας σπίτι, πέταξα το σακίδιο στο πάτωμα και έτρεξα να στρώσω όλο καμάρι το νέο απόκτημα πάνω στο hallway table που λένε και στο χωριό σας.
Μεμιάς ομόρφισε η γωνιά.
Ναι, απ’ αυτές είμαι. Που γεμίζω το σπίτι σεμεδάκια.
Και στην τηλεόραση απάνω θα βάλω άμα θέλω, ‘ντάξει;
#ΔεςΕδώΧαρά
Υφάντρα: Μαρία Ζαχαριουδάκη από το Mitos Traditional Cretan Handicrafs
Συνεργάτης: Αμαλία Λαδωμένου
Φωτογραφία: Μανώλης Βάρδας