
Καταγράφω τις Γητειές της Κρήτης από το 2010.
Γυρίζω τα χωριά και βρίσκω γιαγιάδες και παππούδες. Κάποιες φορές μπροστά στην κάμερα, κάποιες φορές απλώς στο εθνογραφικό μου σημειωματάριο, μού εκμυστηρεύονται τούτα τα περίεργα λόγια που μοιάζουν άλλοτε με προσευχές, άλλοτε με ξόρκια.
Το 2012 αφιέρωσα τη διπλωματική μου εργασία στη λεγόμενη “Επωφελή Λαϊκή Μαγεία” μελετώντας την επιστημονική διάσταση του πρωτογενούς υλικού που κατέγραφα.
Το 2017 κατέθεσα μέρος του αρχείου μου από την επιτόπια έρευνα στον διαγωνισμό του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας. Είχα την τιμή να πάρω έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών.
Όμως ο ενθουσιασμός για τον λαογραφικό αυτό θησαυρό του τόπου μας, δεν έσβησε ποτέ. Συνεχίζω να περπατώ σε χωριά και αυλές, να συνομιλώ με ηλικιωμένους και νέους, να γεμίζω τα τετράδια.
Κάπως έτσι, το 2022 συνέταξα τον Φάκελο προς το Υπουργείο Πολιτισμού για να εντάξουμε τις Γητειές της Κρήτης στην UNESCO, στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτισμικής Κληρονομιάς.
Η ανταπόκριση του κόσμου μεγάλη και συγκινητική.
Δημιουργήσαμε μία ομάδα στο Facebook με τίτλο “Γητειές της Κρήτης” για να μοιραζόμαστε όλοι μεταξύ μας τα βιώματα και τις εμπειρίες μας.
Θα χαρώ να κρατήσουμε επαφή και να μοιραζόμαστε τον πολύτιμο λαϊκό μας πολιτισμό.
* Στη φωτογραφία απεικονίζεται η κρητικιά γιαγιά μου, Καλλιόπη, να γητεύει τον μεγάλο μου αδερφό. Τη στιγμή απαθανατίζει με φωτογραφική μηχανή η μητέρα μου ούσα έγκυος σε εμένα.