Στην τηλεόραση έπαιζε την ασπρόμαυρη ταινία “Χτυποκάρδια στο θρανίο”. Με τον Παπαμιχαήλ στον ρόλο ενός καθηγητή πανεπιστημίου και τη Βουγιουκλάκη στον ρόλο μίας μαθήτριας που θυσιάζει το σχολείο για να τον παντρευτεί. Εκείνος δεν την αφήνει να συνεχίσει το σχολείο, δεν την αφήνει να βγει με τις φίλες της, την έχει κλεισμένη στο πλούσιο σπίτι. Τη στολίζει με γούνες, ταξίδια και συναναστροφές υψηλής κοινωνίας.
Σοκαριστικός ο διάλογος μεταξύ καθηγητή και πεθερού για τη διαφορά ηλικίας, την οποία εν τέλει απενοχοποιούν μπροστά στον ενθουσιασμό τους για τον ονειρεμένο γάμο.
Το έργο του 1963 τελειώνει με τη μαθήτρια να ανακοινώνει ότι είναι έγκυος και ότι παρατά το σχολείο για να αφοσιωθεί στον 20 χρόνια μεγαλύτερο άντρα της. Και εκείνος τελικά αποφασίζει να μην τη χωρίσει, αφού έρχεται ο απόγονός του.
Παιδεραστία, χειριστικές συμπεριφορές, τοξική πατριαρχία, όλες αυτές οι καυτές έννοιες που παρελαύνουν στις οθόνες μας τούτες τις μέρες με αφορμή τη δολοφονία στα #ΓλυκάΝερά.
Σοκαριστικός ο διάλογος μεταξύ καθηγητή και πεθερού για τη διαφορά ηλικίας, την οποία εν τέλει απενοχοποιούν μπροστά στον ενθουσιασμό τους για τον ονειρεμένο γάμο.
Το έργο του 1963 τελειώνει με τη μαθήτρια να ανακοινώνει ότι είναι έγκυος και ότι παρατά το σχολείο για να αφοσιωθεί στον 20 χρόνια μεγαλύτερο άντρα της. Και εκείνος τελικά αποφασίζει να μην τη χωρίσει, αφού έρχεται ο απόγονός του.
Παιδεραστία, χειριστικές συμπεριφορές, τοξική πατριαρχία, όλες αυτές οι καυτές έννοιες που παρελαύνουν στις οθόνες μας τούτες τις μέρες με αφορμή τη δολοφονία στα #ΓλυκάΝερά.
Όταν ήμουν φοιτήτρια και μελετούσαμε σε κάποιο εξάμηνο τον κινηματογράφο ως μέσο Επικοινωνίας, προπαγάνδας, διαμόρφωσης αντιλήψεων κλπ, θυμάμαι που ξαναείδα την ταινία στην τηλεόραση με τη μάνα μου.
Γυρίζω και την κοιτάζω όλο νόημα.
Μου απαντά:
– Αυτή την ταινία τη γύρισαν για να μπορούν να παντρεύονται τα λεγόμενα “γεροντοπαλίκαρα” τις νέες κοπέλες. Επειδή είναι πλούσιοι και με καλή δουλειά.
– Αυτή την ταινία τη γύρισαν για να μπορούν να παντρεύονται τα λεγόμενα “γεροντοπαλίκαρα” τις νέες κοπέλες. Επειδή είναι πλούσιοι και με καλή δουλειά.
Σήμερα που είναι η γιορτή του πατέρα, μου ‘ρχονται στον νου όλες εκείνες οι ανθρωπολογικές συνεντεύξεις στις έρευνες για τις συγγενειακές δομές, με πατεράδες που κατάφεραν να παντρέψουν τις κόρες τους με κάποιον πλούσιο. Και έγινε η κόρη ένα μέσο αναπαραγωγής απογόνων, οικονομικής ισχύος, οικογενειακού γοήτρου.
Θα ήθελα να σκέφτομαι τη γιορτή του πατέρα ως μία ημέρα υπενθύμισης.
Ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Ως γονεϊκό πρότυπο να διδάξει στον γιο την απόλυτη ισότητα μεταξύ ανθρώπων. Κατ’ επέκταση, τον σεβασμό στην απόλυτη ελευθερία της γυναίκας.
Και στην κόρη την αξία τούτης της απόλυτης ελευθερίας.
Να σπουδάσει, να έχει δική της δουλειά, δική της τσέπη, να είναι ελεύθερη, να διαλέγει τί θα κάνει με το σώμα της, να μάθει να λέει όχι.
Ημέρα υπενθύμισης κάθε χρόνο.
Να βλέπει μία ταινία στον καναπέ και να γυρίζει να λέει:
– Το βλέπεις αυτό; Αυτό εμείς δε θα το κάνουμε πια έτσι.
– Το βλέπεις αυτό; Αυτό εμείς δε θα το κάνουμε πια έτσι.