Όταν ήμουν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο, στο Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, θυμάμαι που μαθαίναμε για τους κώδικες Επικοινωνίας, τους λεκτικούς και τους μη λεκτικούς.
Και μου είχε κάνει εντύπωση ότι και η ένδυση μπορεί να μεταφέρει μηνύματα στον αποδέκτη (οι επικοινωνιολόγοι φλερτάρουμε και με την Ανθρωπολογία του ενδύματος).
Από τότε λοιπόν, όποτε με καλούσαν σε κάποια δράση, φρόντιζα να επιλέγω στοχευμένα τα κομμάτια από την γκαρνταρόμπα μου.
Λόγου χάρη, μία φορά που με κάλεσαν από την ICOM να συντονίσω ένα στρογγυλό τραπέζι με θέμα “Μουσεία και Social Media”, είχα φορέσει ένα μπλε σακάκι στο χρώμα του λογότυπου του Facebook (χαχ, μη γελάτε, το personal positioning στη συνείδηση του ακροατηρίου είναι στρατηγικό).
Άλλη φορά που με κάλεσαν να πω ιστορίες για τον έρωτα και την αγάπη, έβαλα ένα μπορντό αέρινο παραμυθοφόρεμα που είχα αγοράσει σε κάποιο μαγαζάκι των Εξαρχείων.
Χθες λοιπόν, που έστησα το εργαστήρι “Μικροί λαογράφοι εν δράσει! Αποστολή: Σφακιανή πίτα” για το Φεστιβάλ Γης στα Χανιά, έπρεπε να σκεφτώ πώς θα τοποθετηθώ στη συνείδηση των παιδιών και των γονιών.
Θα τους εξηγούσα τί κάνει ένας άνθρωπος που γυρίζει τα χωριά για να καταγράφει ιστορίες.
Από τη στιγμή που έφτιαχνα τη βαλίτσα μου, ήξερα ακριβώς ποιο σύνολο θα διάλεγα από την ντουλάπα μου.
Κάτι μεταξύ Ινδιάνα Τζόουνς και Μάγια Τσόκλη. 