Βγήκα να πετάξω τα σκουπίδια και κάπως πεθύμησα γειτονική ζωή. Έστω και σε πόλη. Έκατσα στο πλατεάκι που είχε παππούδες σε παγκάκια και παιδιά να τρέχουν.
Τα καλοκαίρια μου τα τελευταία χρόνια με βρίσκουν (ή τα βρίσκω) σε χωριά να καταγράφω ιστορίες. Όλο τον χειμώνα τρέχουν projects Επικοινωνίας και διδασκαλίες marketing, δουλειά ασταμάτητη. Έτσι, το καλοκαίρι που δίνω το ραντεβού μου με τη Λαογραφία και την εθνογραφία κοινοτήτων, ισορροπώ κάπως.
Το φετινό καλοκαίρι έτυχε περίεργο. Θέματα υγείας σε δικούς, επαγγελματικά χαστούκια, τοξικοί άνθρωποι που (ευτυχώς) απομακρύνονται.
Όμως ακόμη δεν έχω χορτάσει βουνά, βεγγέρες, φιδάκια στις αυλές και γέλια.
Μέσα στη ζωηράδα της πόλης ξάφνου, ακούγεται διαπεραστικά μία κοριτσίστικη φωνή να καλεί εναγωνίως τους συνομήλικους:
– Ελάτε όλοι εδώ να βρούμε τον δολοφόονο!
Γούρλωσα τα μάτια για μια στιγμή, κοίταξα γύρω μου τη γειτονιά που συνέχιζε ατάραχη την καλοκαιρινή βραδιά.
Και μ’ έπιασαν τα γέλια.
Ένα φυσιολογικό βράδυ Τετάρτης σε επαρχιακή πόλη.
Δεν ξέρω αν τελικά τον βρήκαν τον δολοφόνο, αλλά η πλατεία μετά από λίγο άδειασε για τα καλά.
“Κι η νύχτα πέφτει στο Ηράκλειο…”