Είχα λοιπόν μία καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο από εκείνους τους καθηγητές που κάνουν το μάθημα με έναν περίεργο τρόπο, thinking out of the box.
Τόσο περίεργο, που δεν καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή παρά μόνο μετά από χρόνια, πως όσα έλεγε έχουν χαραχτεί κατά τον ίδιο περίεργο τρόπο μέσα σου.
Μπαίνει μια μέρα στο αμφιθέατρο και λέει:
– Έχετε παρατηρήσει ότι όταν βλέπουμε όμορφα φρέσκα λουλούδια σε βάζο, λέμε “πωπω, είναι σαν ψεύτικα!”.
Γνέφουμε καταφατικά στο άκουσμα της οικείας φράσης και περιμένουμε με απορία τη συνέχεια για να δούμε τί μάθημα θα κάνουμε εκείνη την ημέρα για τα media, την επικοινωνία και την τέχνη.
Μ’ ένα πονηρό χαμόγελο συνεχίζει:
– Και όταν βλέπουμε ψεύτικα λουλούδια λέμε “πωπω είναι σαν αληθινά”.
Παύση στο αμφιθέατρο.
Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με μάτια να σπιθίζουν από αιφνιδιασμό και παιχνίδι συνάμα.
Τη σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω λουλούδια να μοιάζουν με αληθινά.
Ή ψεύτικα.
Εύχομαι να περάσατε όλοι μία ωραία Πρωτομαγιά!