– Και πού θα βρεθούμε;, με ρώτησε η Αρετούσα αφού συμφωνήσαμε στη μέρα και την ώρα για τον καφέ μας.
Σκέφτηκα κατευθείαν το πιο κατάλληλο μέρος, τον κήπο του Ιστορικού Μουσείου.
Από τα δυνατά σημεία αυτής της πόλης.
Μου τον έμαθε ο Στεφανής όταν μετακόμισα πριν 3 χρόνια στο Ηράκλειο.
Ένας υπέροχος κήπος, ήσυχος, εκλεκτός.
Άνθρωποι ζεστοί, με χαμόγελο.
Αγαπημένη γωνίτσα και για εκείνη.
Μάς ταίριαζε πολύ.
Είχαμε να βρεθούμε χρόνια με την Αρετούσα, κάπου ανάμεσα σε κάτι ομιλίες και συνέδρια είχαμε γνωριστεί. Μέσα σε λίγες ώρες τότε μαζί της, είχα ήδη καταλάβει ότι είχα απέναντί μου μία προσωπικότητα με θαυμαστό εύρος σκέψης, γνώσης και βιωμάτων. Μία ωραία γυναίκα, χαμηλών τόνων με δυναμικό εσωτερικό πλούτο συνάμα. Να ακτινοβολεί ζεστασιά και φως.
Έτυχε πρόσφατα να πάρω το τελευταίο βιβλίο της στα χέρια μου:
“Μονολογεί η τουλίπα”.
Ένα βιβλίο με παιγνιώδη χαρακτήρα και μηνύματα για το πέρασμα από το σκοτάδι στο φως. Για τη δύναμη της υπομονής, την αξία της ενσυναίσθησης.
Κρατώ μία φράση από το βιβλίο της και τη μοιράζομαι εδώ εν είδει φιλικής υπενθύμισης σε όλους μας, για τις (αναπόφευκτες) στιγμές που θα χρειαστεί κάποτε να περνάμε και από το φως στο σκοτάδι:
“Έχομε το δικό μας χρόνο μέσα μας”.
Καλό μήνα με υγεία και Φως!