Όταν πήγαινα στο Λύκειο, δε συμπαθούσα ιδιαιτέρως τους κανόνες κλίσης των ρημάτων στα αρχαία ελληνικά. Αντιθέτως, λάτρευα την έκθεση, τη λογοτεχνία, το αρχαίο άγνωστο κείμενο (που θέλει μαθηματική σκέψη) και τη μετάφραση των λατινικών.
Αλλά τη μονοτονία στην κλίση των αρχαίων ρημάτων δεν την πολυάντεχα.
Πήγαινε η μητέρα μου στο φροντιστήριο στην πλατεία Κάνιγγος, να ενημερωθεί από τους καθηγητές για την πρόοδό μου.
Έλεγε μία καθηγήτρια:
– Τί να σας πω, κυρία Ζεάκη. Είναι άριστη μαθήτρια αλλά δε διαβάζει τα ρήματα στα αρχαία.
– Και στην Έκθεση;, ρωτούσε η μητέρα μου που ήξερε ότι δεν ενθουσιάζομαι με τη μονοτονία των κανόνων.
– Ααα, στην Έκθεση, απαντούσε η φιλόλογος, η Μαρία-Στέλλα γράφει σαν να τρώει πασατέμπο.
– Σαν να τρώω πασατέμπο, μονολόγησα όλο απορία όταν γύρισε η μητέρα μου και μού μετέφερε την κουβέντα. Δηλαδή;
– Δηλαδή με άνεση, σαν να το κάνεις απλώς για να περνάς τον χρόνο σου, εξήγησε εκείνη θέλοντας να με ενθαρρύνει εν όψει των πανελληνίων εξετάσεων.
Πέρασαν τα χρόνια και εγώ έγραφα μανιωδώς. Εξεταστικές, σπουδές, εργασίες, έρευνες, άρθρα και τα συναφή.
Καμιά φορά, την ώρα που γράφω ένα κείμενο κι η σκέψη μου σταθεί αδυνατώντας να προχωρήσει, φέρνω στον νου την κουβέντα ετούτη.
– Μα τί θα πει σαν να τρώω πασατέμπο;, μονολογώ ξανά και τσιμογελώ στην εφηβική ανάμνηση. Επιστρέφω έπειτα στις λέξεις μου προσπαθώντας να βρω έμπνευση να ολοκληρώσω την παράγραφο.
Σήμερα, είχαμε σχεδιάσει στον δήμο Ηρακλείου ένα βιωματικό δρώμενο με γευσιγνωσία ελαιολάδου σε οινοποιείο της περιοχής. Οι γεύσεις και οι αισθήσεις συνδιαλέγονταν με τα αρώματα του λεγόμενου “υγρού χρυσού” της Κρήτης υπό την καθοδήγηση του ειδικού. Σιγανά γέλια, βλέμματα όλο ενθουσιασμό και μοναδικό κρασί σε έναν υπέροχο χώρο υψηλής αισθητικής.
Ο χρόνος κυλούσε και η αλήθεια είναι πως όταν είσαι με καλή παρέα δε θέλεις να χάσεις ούτε λεπτό.
Έρχεται η διευθύντρια και μου λέει πως χρειαζόμαστε ένα επικοινωνιακό κείμενο για το γραφείο Τύπου.
Αποχωρώ ευγενικά από την αίθουσα και βγαίνω με το κινητό έξω.
Μία συνάδελφος απαθανατίζει τη στιγμή που γράφω.
Τακτοποιώ τις λέξεις σε λίγα λεπτά και ξεκουράζω το βλέμμα μου αντίκρυ στα βουνά.
Με πιάνουν τα γέλια.
Προτού επιστρέψω στο τραπέζι, κουνώ την κεφαλή μου στέλνοντας έναν χαιρετισμό στην Αθήνα:
– Κατάλαβα. Σαν να τρώω πασατέμπο!