Αποχαιρετάμε το καλοκαίρι, αποχαιρετάμε (?) τις κατσαρίδες. Το καλοκαίρι το αγαπάμε γιατί φέρνει τα γλέντια, τη βεγγέρα στις αυλές, τη θάλασσα, το καρπούζι, τον ύπνο κάτω από την κρεβατίνα. Αλλά μέσα σε όλα τα καλά, φέρνει και το χειρότερο δημιούργημα της φύσης.
Ξέρετε, στη λαϊκή σκέψη υπάρχει αυτή η αρχέγονη πίστη στη δύναμη του ονόματος: όταν αναφέρεις κάτι με το όνομά του, ταυτοχρόνως το καλείς και εμφανίζεται. Γι’ αυτό οι άνθρωποι έχουν επινοήσει τους λεγόμενους “ευφημισμούς” (ονόματα περιγραφικά ή καλομελετικά) για να μπορούν να αναφέρονται σε πράγματα, ζώα ή δυσάρεστες καταστάσεις χωρίς να προκαλούν την εμφάνισή τους (όπως τον “οξαποδώ”, τις “μελιτένιες” ή τα “κουφά” για τα ποντίκια).
Και επειδή είμαι πνεύμα λαογραφίας, έχω και εγώ έναν δικό μου ευφημισμό για να μπορώ να αναφέρομαι στα καλοκαιρινά αυτά τέρατα. “Σιχαμένες”.
Όταν ήμουν μικρή, αν εμφανιζόταν καμιά σιχαμένη στο σπίτι μας, ισόγειο γαρ, θα το μάθαιναν και στην απάνω γειτονιά από τις στριγγλιές. Λόγω των ικανοτήτων που έχουν τα “πετούμενα” αυτά (ευφημισμός της μάνας μου), εξαφανιζόμουν στο πιο απομακρυσμένο δωμάτιο του σπιτιού. Έβγαινε ο πατέρας μου απότομα ξυπνημένος από τις στριγγλιές, με προτεταμένο το εργαλείο επίθεσης-παντόφλα στο χέρι να ρωτάει νυσταγμένος πού είναι η κατσαρίδα (ο μόνος που την έλεγε με το όνομά της γιατί δεν πιστεύει σε δεισιδαιμονίες).
Όσο άκουγα να ξεσέρνουν τα έπιπλα και να καθυστερεί η εξόντωση, κολλούσα την πλάτη στον τοίχο αναρωτώμενη ποιο σπίτι στη γειτονιά θα μπορούσε να με φιλοξενήσει για το υπόλοιπο καλοκαίρι.
Εδά που μεγαλώσαμε βέβαια, στριγγλιές δεν έχει. Παίρνεις την παντόφλα και κυνηγάς τις “σιχαμένες” δίχως δεύτερη σκέψη.
Μόνο αυτές ΔΕ θα μας λείψουν από το καλοκαίρι που αποχαιρετάμε.
Άντε, καλό φθινόπωρο και δίχως “φιλενάδες” (ευφημισμός του αδερφού).
ανάρτηση στη σελίδα (facebook) της ραδιοφωνικής εμπομπής Λαογραφίας με τίτλο #ΑφτάρμιστάΜας με τη Μαρία-Στέλλα Ζεάκη