Αυτός είναι ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης παίρνει την κιθάρα του και στήνει τη μουσική του σκηνή στην πλατεία του Εσταυρωμένου, στο Αιγάλεω.
Στην πλατεία έχει μπόλικα παγκάκια αλλά εκείνος προτιμά να κάθεται στο πάτωμα, στην έξοδο του μετρό. Στη γωνίτσα πάνω από τα αρχαία της Ιεράς Οδού.
Ο Δημήτρης ξέρει ότι τον τραβώ βίντεο. Όμως με το ίδιο πάθος παίζει, ακόμη κι όταν δεν τον προσέχει κανείς. Περαστικοί περνούν από μπροστά του και δεν τον κοιτούν – σαν να είναι μία αυτονόητη οντότητα στην αστική βουή της καθημερινότητας.
Κάθε φορά που θα με βγάλει ο δρόμος στο Αιγάλεω, με το που βγω από το μετρό περιμένω να δω τον Δημήτρη με την κιθάρα και τα λούτρινα παιχνίδια γύρω του.
Γιατί εκτός από παθιασμένη μουσική ψυχή, έχει και καρδιά μικρού παιδιού.
Κι αν δε βαστώ ψιλά πάνω μου, απλά τον χαιρετώ. Ένα χαμόγελο στους μουσικούς αυτούς σημαίνει πολλά: “σε βλέπω, είσαι εδώ, υπάρχεις, ακούω τη μουσική σου, εκτιμώ αυτό που κάνεις”.
Στηρίζουμε τους μουσικούς του δρόμου.
Ίσως προσπερνάμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αφιερώσει ώρες από τη ζωή τους να μάθουν μία σύνθετη τέχνη.
Και μάς την προσφέρουν γενναιόδωρα μέσα στις πόλεις, να φχαριστηθεί η καρδούλα μας.
Σκέφτηκα να το αναρτήσω σήμερα, που τα ημερολόγια λένε πως είναι Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς.
Γιατί η παντέρμη αυτή καρδιά για να ‘ναι γερή ν’ αντέχει τα πάθη, θέλει αγάπη.
Και μουσική.
ΥΓ. Όσο κι αν στηρίζω τους μουσικούς του δρόμου, δε στηρίζω την παιδική καταναγκαστική εργασία όπου γονείς βάζουν μικρά παιδιά με ακορντεόν ή μπαγλαμά να παίζουν σε μετρό, τρένα, πεζοδρόμια.