Επιλογή Σελίδας
Ψάχνω στο σπίτι να βρω κουτί για να βάλω τις κλωστές. Και όσο ψάχνω σε ντουλάπια να βρω κάτι ωραίο, θυμάμαι το ξυλοσκαλιστό κουτί που τις φυλούσα όταν ήμουν μικρή. Τότε κεντούσα σε σταμπωτό καμβά με πλαστική βελόνα. Τα παιδικά χέρια είναι λίγο άγαρμπα και τα έτοιμα kit με παιδικά μαξιλάρια ήταν η καλύτερη λύση όταν έμαθα να κεντώ. Ένα ξυλοσκαλιστό κουτί ταίριαζε πολύ για να φυλώ τον πολύτιμο θησαυρό τότε, όταν ήμουν 4 χρονών.
Αργότερα που μπήκα στην εφηβεία, πήρα προαγωγή και ανέβηκα επίπεδο, σε ύφασμα άιντα και κλωστές DMC. Αν καμιά φορά μου έλειπαν χρώματα για να ολοκληρώσω το σχέδιο του κεντήματος, έπαιρνα από το απόθεμα της μητέρας μου που φυλούσε τις δικές της κλωστές σε κάποιο στρογγυλό μεταλλικό κουτί από βουτήματα βουτύρου.
Κατά καιρούς, η νονά της μητέρας μου ξετρύπωνε στα δικά της ντουλάπια παρόμοια μεταλλικά κουτιά και μου τα χάριζε. Τα άνοιγα όλο ενθουσιασμό.
– Δεν έχει μπισκότα μέσα, παιδάκι μου, έσπευδε να δικαιολογηθεί.
– Το ξέρω!
Ήταν γεμάτα κλωστές. Από την προγιαγιά.
Χαρά εγώ.
Κουνώ το κεφάλι όσο συνεχίζω να ψάχνω, να καθαρίσω τη σκέψη μπας και βρω κάποιο ωραίο κουτί να φυλάξω τις παντέρμες κλωστές.
– Άλλο σπίτι, άλλο νοικοκεριό, μουρμουρίζω καθώς κοιτάζω γύρω μου έχοντας εξαντλήσει οποιαδήποτε λύση αποθηκευτικού χώρου.
Και ξάφνου το βλέμμα μου πέφτει στο τραπεζάκι του σαλονιού.
Σ’ ένα στρογγυλό μεταλλικό κουτί με βουτήματα βουτύρου.

Θα γελά η προγιαγιά μου.
Και η δικιά σας, είμαι σίγουρη.