Χθες, ήταν το τελευταίο μάθημα για το μάθημα εαρινού εξαμήνου “Digital Marketing and Social Media” στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο.
Κάναμε ένα revision με τους φοιτητές προτού παραδώσουν τις εργασίες τους πάνω σε καμπάνιες που έχουν δει και επέλεξαν να αναλύσουν.
Μην τα πολυλογώ, μία φοιτήτρια ανέλαβε μία διαφημιστική καμπάνια πολυεθνικής εταιρείας τεχνολογίας, η οποία στηρίζεται στις αναρτήσεις του ίδιου του κοινού της. Δηλαδή, η εταιρεία μέσα από την καμπάνια προσκαλεί τους δικούς της πελάτες να βγάλουν φωτογραφίες και να κάνουν tag το brand.
Αυτή την πρακτική την ονομάζουμε User Generated Content, όταν μια επιχείρηση αναπαράγει περιεχόμενο από τους followers της.
Τελοσπάντων, ευκαιρίας δοθείσης, ρωτώ τους φοιτητές πώς λέγεται η πρακτική αυτή. Ανασαλεύουν στις καρέκλες, ψάχνουν να θυμηθούν τη λύση στο ταβάνι, κρατούν με τον δείκτη του χεριού στα χείλη ένα “εδωτοχω”.
Παίρνω τον μαρκαδόρο και σχεδιάζω στον πίνακα το παιχνίδι με τις λέξεις που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά, την “κρεμάλα”.
Μετά από λίγα λεπτά, βρήκαν με επιτυχία το “User Generated Content” και εγώ χάρηκα με τον ύπουλο τρόπο που κατάφερα να τους τραβήξω την προσοχή. Από τη μια, γιατί από την άλλη είχα ένα τσικ την απογοήτευση του ηττημένου που δεν πρόλαβε να κρεμάσει το ανθρωπάκι στη ζωγραφισμένη κρεμάλα.
Και ξάφνου, γυρίζω και κοιτάζω τον πίνακα και συνειδητοποιώ,
ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΑΙΖΑΜΕ ΟΛΟ ΧΑΡΑ ΟΤΑΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ?
Κρεμάλα;!
Τη φωτογραφία την έχω τραβήξει στο Μουσείο Βασανιστηρίων στη Βρύγη, Βέλγιο.Οποιοσδήποτε συνειρμός με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματικός και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. 